Vorig jaar maakten we voor de eerste maal kennis met Jason en Laurence hun nieuwe restaurant en we waren er meteen weg van.  Het interieur en jason's gerechten zorgden ervoor dat het voor ons een van de sensaties van het jaar was.  Daarom kon een nieuw bezoekje niet uitblijven.  Deze keer hadden we familie mee om ze met Jason zijn keuken kennis te laten maken en daarom mochten we deze keer plaats nemen aan de aparte tafel.  Eerst had ik een beetje schrik dat we een stukje van het keuken spektakel gingen missen, maar Laurence heeft ons zodanig gesoigneerd dat we er niet eens op gelet hebben.  En het echte spektakel gebeurd toch op de borden en daar heeft Jason zeker voor gezorgd.  In zijn vrije tijd doet Jason aan kickboxen en in zijn restaurant heeft hij ons met zijn gerechten totaal knock out geslagen.  Door gebruik te maken van Japanse smaakmakers maakt hij van elk gerecht een echte smaakbom.  Elk gerechtje is er een om je duimen en vingers van af te likken, maar mijn favo gerechtjes van de avond waren toch de 2 creaties van langoustine en de Oedslach.  Ik wou dat ik jullie de smaken zo kon doorgeven, maar helaas zullen jullie daarvoor zelf eens naar Goeferdinge moeten rijden.  Terwijl Jason smaak in de borden brengt, zorgt Laurence voor een echte belevenis in het glas.  Voor mij is het altijd kiezen tussen Laurence haar zelfgemaakte kombucha en de kwaliteitsvolle bierkaart waarbij de leuze 'kiezen is verliezen' geldt.  Voor ons is het altijd een eindje bollen naar deze prachtige streek, maar na elk etentje kunnen we altijd beamen dat het de rit meer dan waard is!

​Château de Mirwart is een boetiekhotel dat gelegen is op een rots in de vallei van de L’Homme en die zo een prachtig uitzicht biedt op de bossen van Saint-Hubert en het idyllische dorpje Mirwart.  In het kasteel bevinden er zich 20 luxueuze appartementen en suites waarbij de inrichting met hout, leer en lokale steen geïnspireerd is op de omgeving.  Daarnaast beschikt het kasteel ook nog over verschillende zalen, salons en ruimtes.  Dit mooi gerenoveerde kasteel, zijn prachtige omgeving en zijn rijke geschiedenis maken van Château de Mirwart dan ook de ideale locatie om even een weekendje weg te zijn of voor een trouwfeest.

​Het kasteel heeft ook een rijke geschiedenis en deze begint al in de 8e eeuw.  Door de eeuwen heen heeft het kasteel verschillende belangrijke eigenaars gekend zoals Godfried van Bouillon, de familie Van der Mark-Arenberg, koning Leopold I, …  Een rode draad door de geschiedenis is de terugkerende conflicten met de machtige abdij van Saint-Hubert.    Check zeker eens de ganse geschiedenis die je op hun website terug vindt.

​Vroeger stond Pajtim Bajrami er nog in de kookpotten te roeren, maar sinds 2022 staat het restaurant onder de leiding van chef Nick Van den Broeck.  Met zijn keuken probeert hij om met verse, lokale ingrediënten de natuur op een verrassende manier in zijn gerechten terug te brengen.  Sinds 2022 beschikt het kasteel ook nog over een brasserie die eveneens onder de leiding van Nick Van den Broeck valt.  Met de brasserie brengt hij klassieke gerechten die hij met kwaliteitsvolle producten naar een hoger niveau weet te tillen.  Als voorgerecht koos ik voor de combinatie van coquille met boudin blanc en mijn echtgenote voor de croquette met Rubia Gallega.  Als hoofdgerecht passeerde er een civet van everzwijn en een tartaar van Piemontese.  Alle gerechten waren zeer smaakvol en mooi gedresseerd.  Je merkte er ook steeds de eigen toets van Nick in en dat maakt dat deze brasserie er ver boven de meeste restaurants in de Ardennen bovenuit steekt.  Wat ik ook leuk vond en een van de reden waarom we naar het kasteel gekomen waren is dat ondanks het chique karakter van het kasteel, er ook kinderen welkom zijn.  De kinderen vonden het eerst en vooral al heel “cool” om in een kasteel te gaan eten, maar ze vonden ook de balletjes in tomatensaus en de dame blache heel lekker.  Onze jongste telg is geen fan van balletjes, maar hier heb ik hem niet horen klagen en heeft hij zijn bordje zonder morren leeggegeten.  Hij zal waarschijnlijk ook een liefhebber van de betere keuken zijn.   Het enige minpuntje vond ik de inrichting van de brasserie.  De zaal op zich is zeer mooi, maar een beetje kaal en doet zo een beetje afbreuk aan de lekkere gerechten.  Een vaas met bloemen of een kunstwerk zou de ruimte al wat meer gezelliger maken.  Maar los daarvan was het een heerlijke namiddag en kan ik het iedereen aanraden!

​Het is al van met de opening in 2014 geleden dat wij nog in The Jane waren.  Toen stond Sergio Herman nog aan het hoofd van de kapel.  Maar ondertussen heeft Nick Bril de fakkel overgenomen en dat heeft hem geen windeieren gelegd.  Met twee sterren en een 23ste plaats op The World’s 50 Best Restaurants mag hij zich bij de absolute wereldtop rekenen.  Op het oksaal van de kapel was er vroeger de Upper Room Bar, maar door de restricties van covid 19 is dit een tijdje gesloten geweest.  Dit was het ideale moment voor Nick Bril om eens te overdenken wat hij met het oksaal verder wilde doen.  Hij wou iets waar je geen stempel kan opdrukken, geen zoveelste concept, …  Het moest ook iets toegankelijks worden waarbij je aan een goede prijs iets kan eten en waarbij je niet maanden op voorhand moet reserveren.  UNTITLED is het resultaat en de naam zegt eigenlijk al alles.  Het is een restaurant geworden waar je maar een maand op voorhand kan reserveren en waar je ook ’s avonds kan binnenspringen om te genieten van een cocktail.  Door de house muziek die door de boxen knalt hangt er een zeer losse sfeer en voel je je er meteen thuis.  Het restaurant heeft een metamorfose ondergaan en baadt nu in rustgevende wit-grijze tinten waarbij de robuuste marmeren bar met een gouden tintje vooral in het oog springt.  En als extraatje heb je nog het mooie uitzicht op The Jane.

Nick Bril blijft aan het altaar in de potten roeren en voor het fornuis op het oksaal heeft hij Joeri Timmermans binnengehaald.  Joeri heeft de afgelopen jaren in Sidney, Guadaloupe en Maleisië gewoond en die kennis heeft hij nu naar België meegenomen.  Zijn ervaring zie je vooral in het bord terug komen waarbij hij veel Aziatische invloeden gebruikt en waarbij hij vegetarische gerechten naar een ongekend hoogtepunt kan brengen.  Zo verrijkt hij de stracciatella met een smaakvolle XO saus en cara cara (bloedsinaasappel).  De spitskool drappeert hij dan weer met kombu boter en zeewier.  Twee gerechtjes waarbij de smaken absoluut top waren en waarbij je geen vlees of vis mist.  De chef werkt ook aan duurzaamheid door met lokale groenten te werken van Zilt & Zoet en PAKT dat juist naast het restaurant gelegen is.  Het menu bestaat ook enkel uit groenten, vis, schaal- en schelpdieren.  Wilt de carnivoor in jou toch een stukje vlees?  Dan kan je als een extra nog een stukje dry-aged Oedschlach ribstuk of Menapisch varken erbij nemen.  Minder, maar beter vlees.  De prijs van dit fantastisch eetfestijn?  Van 65€ voor 4 gangen tot 99€ voor 6 gangen.  Zeer prijselijk dus en iets dat perfect naast The Jane kan bestaan.

Joeri Timmermans is een verrijking voor onze Belgische gastronomie.  Sommige van zijn gerechtjes zitten nog steeds in mijn hoofd.  Dit en het feit dat je niet oneindig lang op voorhand moet reserveren of zelfs de avond zelf nog kan binnen springen voor een drankje, maakt dat ze er mij zeker nog gaan terug zien!

'Edwin Menue najaar 2022' stond al enkele maanden in mijn agenda neergepend want dan opende het nieuwe restaurant van Edwin Menue en hem kennende ging het terug een mooi project worden.  Het restaurant is alvast op een prachtige locatie in Duinbergen gelegen.  Het is gelegen op een hoek van een apartementsgebouw met aan de ene kant uitzicht op de zee en aan de andere kant het duinengras dat je tegemoet komt.  Al deze natuurelementen zijn ook doorgetrokken in het interieur.  En dat mag je het bij het duinengras bijna zo goed als letterlijk nemen want bij het binnenkomen in het restaurant kom je het duinengras al tegen dat boven de centrale bar hangt.  Het restaurant is verder aangekleed met robuuste natuurelementen, grijze tinten, knusse banken en de obligatoire open keuken. Dat het servies voor Edwin heel belangrijk is hebben we al in Cuines 33 mogen ervaren waar zijn gerechten in zijn eigen creaties geserveerd worden.  Voor Dunas Dine is er beroep gedaan op Sophie Verjans die een lijn gemaakt heeft dat zeer mooi aansluit bij het interieur van het restaurant.  De absolute eyecatcher is voor mij de private dining room.  De prachtige aankleding geeft je het gevoel van met je voeten in de zee te zitten dineren, met de gouden vogels die boven je hoofd vliegen.  Het is als het ware een stukje kunst op zich.

Wie denkt om Edwin in de keuken aan te treffen is eraan voor de moeite want voor dit restaurant heeft hij zijn beste vrouw uitgestuurd.  Fran Mertens roerde al 4 jaar in de potten bij Cuines 33 en kent dus al perfect het klappen van de zweep.  Terwijl Fran in de keuken te vinden is, neemt Jannah Muller de zaal voor haar rekening.  Een leuke Hollandse die ons meteen op ons gemak wist te stellen.  Edwin Menue zal wel een oogje in het zeil houden, maar het zullen toch vooral de leading ladies zijn die het restaurant gaan runnen.

Met hun restaurant willen ze fine dining brengen die voor iedereen toegankelijk is.  Lekkere en mooi opgemaakte gerechtjes die niet te complex zijn.  Ze zijn gestart met een menu, maar het is de bedoeling dat ze later nog à la carte gaan werken.  Op zondag kan je gewoon binnenspringen voor een cocktail en enkele bites.  Heb je er het naar je zin?  Dan kan je blijven om verder van Fran haar kookkunsten te genieten.

Het menu was gevuld met allemaal lekkere gerechtjes die ieders meug zijn.  Ze brengen wel een toegankelijk menu, maar Fran weet al heel goed wat koken is want aan smaak ontbrak het hun zeker niet.  Samen met het mooie interieur zorgt dit ervoor dat Edwin's nieuwe restaurant een echt nieuwe hot spot aan de Belgische kust is geworden.  Ik ben al benieuwd naar de verdere evolutie en deze zomer zien ze er mij zeker nog eens terug!

​Het is al jaren geleden dat ik nog eens in Ledeberg geweest was.  Als kleine jongen kwam ik op zondag steeds met mijn ouders naar de markt en in augustus gingen we elk jaar naar de ajuinenmarkt op de Ledebergse Feesten.  Maar dat is nu al vele jaren geleden en door heen de jaren heeft Ledeberg een metamorfose ondergaan.  Er zijn nog steeds veel cafés en pitazaken, maar daar ergens tussenin is er sinds enkele jaren een zaak die er toch een beetje tussenuit schiet: Talloor d’Or.  Makkelijk te herkennen door de witte gevel van het herenhuis.  Door de foto’s op hun website dacht ik dat het een klein restaurant was, maar eigenlijk is het een langgerekt restaurant.  Vooraan heb je de bar en een mooie ronde fauteuil waarbij je een mooi zicht hebt op het met Kerstlichtjes aangeklede Ledebergplein.  Het restaurant loopt door tot achteraan waar je de chefs table hebt en een oogje kan werpen op wat de chef allemaal aan het bereiden is.  Het restaurant is aangekleed in het zwart met gouden accenten.  Kleurrijke fauteuils zorgen voor het zitgemak.

​Nikki De Zaeyteyt en Matthias Van Acker kenden met corona een valse start.  Maar na 6 maand wachten konden ze hun restaurant eindelijk openen.  Ze bewezen direct dat er niet alleen aan hun talloren een gouden randje zit, maar dat de gerechten ook in orde waren.  Voor een mooi geprijsd menu van 65€ konden ook wij dit beamen.  De bordjes waren mooi opgemaakt en alle gerechten waren zeer smaakvol.  De porties van de voorgerechten mochten misschien iets groter geweest zijn, maar dit heeft de pret zeker niet bederft.

De laatste weken zijn mijn kinderen echte pizzaiolo's aan het worden.  Deeg kneden, het deeg tot een pizza vormen, hem beleggen en hem daarna natuurlijk helemaal oppeuzelen.  Als je hun vraagt wat momenteel hun favoriete eten is dan antwoorden ze in koor "PIZZAAAA!".  Dus werd het hoogtijd om eens naar een echte pizzeria te gaan dus trokken we naar Pizzeria Sofia te Kortrijk.  Sofia en haar echtgenoot, Matthieu Beudaert van het restaurant Table d'Amis, gooiden het tijdens de coronaperiode over een gans andere boeg.  Ze openden trattoria La Bicicletta en dit had ongelooflijk veel succes.  Daarom besliste Sofia om tijdens de 2de coronagolf naar Associazione Verace Pizza Napoletana Academy te reizen om er de authentieke Napolitaanse pizza's te leren maken.  Eenmaal terug liet ze in het restaurant een echte Napolitaanse oven maken, zette ze de Napolitaanse pizzaiolo Ciro de Cicco aan de oven en Pizzeria Sofia was geboren.

De kaart start met enkele anti pasti en daarna kan je kiezen uit enkele pasta's of een echte Napolitaanse pizza.  Afsluiten doe je natuurlijk met dolce zoals Affogato Nocciole, Angioletti, Tiramisu, ...  Wij gingen van start met een focaccia die belegd was met heerlijke Lardo di Colonnata die zo in je mond smelte en namen ook nog Suppli al Tartufo.  Dat zijn risotto-kroketjes die gevuld zijn met mozarella en hier hadden ze nog een toets van truffel gekregen.  Ik moet je natuurlijk niet zeggen dat dit 2 smaakbommetjes vanjewelste waren.  Omdat kiezen verliezen is, namen we als hoofdgerecht de pasta met truffel en de pizza 4 kazen (Gorgonzola, Fior di Latte, Scamorsa Fumato en Parmezaan) om te delen.  De kinderen hebben ook genoten van Chicken Nuggets Milanese en een pizza bambino die in een leuke vorm gemaakt was.

De pizzabodem was dun en heerlijk knapperig zoals het hoort.  Maar hoe kan het ook anders als die gemaakt is door Ciro ​de Ciccio die in tal van wedstrijden al goed gescoord heeft.  De lege borden en de dikke duimen van de kinderen tonen aan dat het hun ook heel erg gesmaakt heeft.  En dat ze ook nog even de pizzaiolo mochten helpen, maakte de avond helemaal af!

www.pizzeriasofia.be/
Sint-Maartenskerkhof 8
8500 Kortrijk
Telefonisch reserveren: 0495/775167

Jason en Laurence hebben in Aalst al voor verschillende succesverhalen getekend.  Maar na al die jaren in Aalst vonden ze het tijd om zich ergens definitief te vestigen.  In Goeferdinge, een plaatsje in de Vlaamse Ardennen, besloten ze om een nieuw restaurant te bouwen dat volledig aan hun wensen voldeed.  Vorig jaar kon je tijdens hun zomerse pop up al een glimp opvangen van hun veelbelovend bouwproject en begin dit jaar konden ze de deuren eindelijk openen.  Naast dit nieuw begin, was er dit jaar nog een heuglijke gebeurtenis voor hen.  Jason en Laurence mochten hun eerste kindje verwelkomen.  Met deze twee mooie gebeurtenissen kan je wel zeggen dat ze zich in Goeferdinge gesetteld hebben en dat hun toekomst er rooskleurig en veelbelovend uitziet.

​Hun restaurant is een echt pareltje geworden waarbij er veel natuurelementen in verwerkt zitten zoals bijvoorbeeld de houten toog waarbij je via een groot glazenpartij een mooi uitzicht hebt op de tuin en de koeien die er in de wei er naast lopen te grazen.  Natuurlijk kan je je ogen ook de kost geven aan de chefs die vlak voor je neus de gerechten bereiden.  Indien je met een groter gezelschap bent of je zit liever een beetje afgezonderd dan hebben ze ook nog een aparte ruimte.

Iets waarvoor we al jaren trouwe fan zijn van hun restaurants is door Jason zijn smaakbommetjes.  Vorig jaar was zijn langoustine met kimchi en XO-saus een van mijn favoriete gerechten.  En ook nu heeft hij alweer gesolliciteerd naar het gerecht van het jaar.  Jason presenteerde ons een stukje Holstein dat eerst gerijpt was in koji wat het vlees zeer zacht maakte en de smaak van het vlees nog meer accentueerde.  Daarbovenop kwam nog een stukje beenmerg en een smaakvolle saus.  WAW!!!  Dit is iets dat ik niet snel zal vergeten!  Maar voor we aan deze klapper kwamen, had Jason ons al verwend met andere smaakbommetjes zoals een brioche met daarop een snede lardo en gerookte paling, een kroketje van kreeft met XO en kimchi, een pannenkoekje van gefermenteerde aardappel met foie en champignons, in kombu gegaarde maigre, gerijpte hamachi, ...  Vervolgens dacht ik dat er een kaasbordje kwam, maar in de plaats daarvan kregen we een onebite van Pas de Rouge, Brokkelkaas en gefermenteerde pruim waar meer smaak in zat dan in een ganse kaasplank.  Soms kunnen desserts nogal flauwtjes uitvallen.  Maar ook hier wist Jason ons te verrassen.  Door het gebruik van smaakmakers zoals oude balsamico en walnoten, zorgde Jason nog voor een pittige kick in zijn desserts.

De Vlaamse Ardennen is weer een absolute parel rijker.  We hadden veel verwacht van hun nieuwe restaurant, maar Jason en Laurence hebben onze verwachtingen zeker en vast ingelost.  De mooie architectuur, de vibe in het restaurant, de charmante Laurence en 'the king of taste' Jason zorgen ervoor dat we met plezier de trip naar de Vlaamse Ardennen maken.

www.ateliergist.be/nl

​Noord-Brabant staat al een tijdje op mijn culinaire agenda want met restaurants zoals onder andere de Lindehof en de Treeswijkhoeve is Noord-Brabant een echt culinair landschap.  Maar voor ons uitstapje naar Nederland hadden we gekozen voor Tribeca te Heeze omdat hun afgelegde parcours, menu en interieur ons wel heel erg aansprak.  Waar het vroegere tweesterrenrestaurant Boreas gelegen was, is nu Tribeca gehuisvest.  Enkele jaren geleden nam Jan en Claudia Sobecki het pand over en lieten het een ganse metamorfose ondergaan.  In 2016 openden ze de deuren en na amper 4 maanden pronkten er al 2 mooie Michelin sterren aan de voorgevel.  Toeval was dit niet want Sobecki werkte onder meer bij Pavillon Ledoyen in Parijs, Craft in New York (in de wijk Tribeca > vandaar de naam) en bij Chapeau in Bloemendaal waar hij twee sterren behaalde.  Niet te verwonderen dus dat hij zich in no time bij de beste restaurants van Nederland mag nestelen.  Op het moment dat we er onze benen onder tafel schuifden, is Tribeca in de Gault Millau juist gestegen naar 19/20 en staan ze op nr 2 in de Lekker 500.

​Het restaurant is gelegen in het kleine dorpje Heeze en bestaat uit 3 delen.  Als je het restaurant binnenkomt mag je eerst plaatsnemen in de gezellige zeteltjes aan het haardvuur waar je kan genieten van je aperitief en talrijke amuses.  Daarnaast bestaat het restaurant uit twee ruimtes waar je kan genieten van verschillende menu’s.  Enerzijds heb je de ‘Keukenkamer’ waarbij je zoals bij restaurant 212 aan de bar in de keuken zit en zo het reilen en zeilen van de chefs kan volgen.  Anderzijds heb je het ‘gewone restaurant’ waar je aan met wit linnen gedekte tafels kan plaatsnemen.  Deze plaats is warm en modern aangekleed met blauw-gouden tinten, prachtige bloemen en kunstwerken.  En als het goed weer is, kan je ook nog plaatsnemen op het mooie terras.

​Voor ons was het 2u rijden naar Heeze, maar het was de trip meer dan waard.  Van de amuses tot aan de taarten bij de koffie was alles heel verzorgd.  Elk gerecht was vol van smaak, maar zonder te overdrijven.  Alles was mooi uitgebalanceerd en dit werd nog eens extra ondersteund door de begeleidende wijnen.  Ik neem niet zo snel meer aangepast wijnen omdat deze mij dikwijls ontgoochelen, maar hier heeft de vrouwelijke sommelier mij kunnen verrassen.  Enkele wijnen gingen volgens mij toch echt wel hand in hand met de gerechten.  Dus een dikke chapeau aan de jonge sommelier.  De ganse bediening verliep overigens zeer klassevol en losjes.  Iets dat we graag hebben en waarbij we ons direct op ons gemak voelen.  Het was een aangename namiddag en de heerlijke gerechten van Jan hebben ons getriggerd om nog eens terug te komen.  Maar dan gaan we plaats nemen in de Keukenkamer waar we de chef gaan kunnen volgen hoe hij zijn meesterstukjes maakt.

Na 2 jaar wachten en 3 maal door corona te hebben uitgesteld, konden ik en mijn middelbare schoolvriend/mede-foodie vorig weekend eindelijk afreizen naar Berlijn om onze voeten onder tafel te steken bij Tim Raue.  Maar voor het zover was, hebben we natuurlijk eerst de stad doorkruist en zijn we eens een kijkje gaan nemen naar de Brandenburger Tor, Holocaust Monument, Checkpoint Charlie, restanten van de Berlijnse muur, ...  Berlijn wordt door velen aanzien als een hippe stad, maar wij vonden het een grauw-grijze stad waar eigenlijk weinig te beleven valt.  Zelfs achter een café was het zoeken naar een speld in een hooiberg.  Kwam dit door corona of is het er in de lente/zomer levendiger?  We zullen nog eens moeten terugkomen om dit uit te zoeken.

 Tim Raue groeide als kleine jongen op in de arme wijk Kreuzberg en beleefde er eigenlijk geen al te goede jeugd.  Door dat hij door zijn vader mishandeld werd, zocht hij zijn heil bij straatbendes.  Zijn dagelijkse activiteiten bestonden uit vechten en stelen.  Tot op de dag dat hij dreigde te vervallen in de zwaardere criminaliteit en hij besefte dat het zo niet verder kon.  Hij besliste om kok te worden en door de vechtersmentaliteit die hij bij de straatbendes ontwikkeld had, knokte hij zich een weg naar de top.  Hij startte zijn eigen restaurant en zoals vele chefs in die tijd bracht hij de Franse keuken.  Dit legde hem geen windeieren, maar toch voelde het bij hem aan of er toch nog iets niet klopte.  Tot de dag dat hij kennis maakte met de fantastische smaken van Azië.  Dit zette zijn hele wereld op zijn kop en hij veranderde zijn hele restaurant.  In het begin was er weerstand van de mensen, maar door zijn vechtersmentaliteit is hij nu de nr 1 van Duitsland, heeft hij 2 Michelinsterren en 19,5/20 in de GaultMillau behaald en is hij nr 31 in The World's 50 Best Restaurants-lijst.

Zijn restaurant bevind zich slechts op enkele meters van Checkpoint Charlie.  In de wijk Kreuzberg, waar Tim Raue opgroeide en die ooit arm was.  Ooit, want door de jaren heen heeft de buurt een hele metamorfose ondergaan.  Wat ik leuk vond was het originele stuk Berlijnse muur dat aan de ingang van het restaurant staat.  De kleurrijke grafitti op het stuk muur was voor mij een mooie verwijzing naar de levendigheid van het restaurant.  En met de 'TW50BR' vermelding op de muur verwijst hij naar de top die hij zo graag wou bereiken en bereikt heeft.  En die top heeft hij weten te bereiken door de Aziatische keuken op een culinaire manier te brengen.   Hij geeft de producten in het bord een zekere elegantie door ze een subtiele touch van Thaise, Japanse en Chinese smaken te geven.  De gerechten werden prima aangevuld door de drankenkeuze van de sommelier die koos voor sake en een mooie selectie aan (versterkte) wijnen.  Bij Tim's signutare dish Pecking duck, dat uit 3 onderdelen bestaat, kregen we per product een begeleidende wijn.  Iets wat we zeer konden appreciëren.
Waardoor het restaurant bij mij ook in de smaak viel is dat het een modern klasse restaurant is.  Wanneer Tim Raue oveschakelde van de Franse naar de Aziatische keuken, heeft hij ook alle Franse poes-pas buitengegooid.  Het tafellinnen is er beperkt, het zilveren bestek heeft plaats gemaakt voor kleurrijk plastiek bestek en het personeel heeft men in fleurige kledij en fancy sneakers gestoken.  Iets wat prima past in het blauw-witte houten interieur.  Van de klanten verwachten ze ook niet dat je er in kostuum zit.  Casual chic is de dress code zodat de klanten er zich op hun gemak kunnen voelen.

Dit alles heeft natuurlijk zijn prijs en iedereen is vrij om er die prijs voor te betalen of niet.  De ene zal het de prijs waard vinden en voor de andere zal het veel te duur zijn.  De inhoud van de prijs is niet enkel het menu.  Het houdt ook de hele entourage in, het experimenteren, de kleine extraatjes/details, ... en voor mij begint het avontuur eigenlijk al bij het reserveren.  Dan beginnen de kriebeltjes al te komen.  Het restaurantbezoek is dan het hoogtepunt en daarna kan ik er nog lang van nagenieten.  Dus voor mij was het de prijs meer dan waard.  Ik zou het zeker aanraden, maar misschien ga je beter in de lente wanneer Berlijn even kleurrijk is als restaurant Tim Raue.

Het winkelcentrum de Braempoort aan de Brabantdam te Gent stond al 8 jaar erg te verkommeren, maar de laatste jaren heeft het gebouw een ware metamorfose ondergaan.  Langzaamaan is het winkelcentrum omgetoverd tot een boutique hotel.  Langzaamaan want corona had ervoor gezorgd dat de bouw serieus wat vertraging had opgelopen.  Normaal had het hotel en restaurant vorig jaar al moeten opengaan, maar dat was dus niet het geval.  Maar bij chef Sam D'Huyvetter kriebelde het al om te openen dus starte hij in de bouwwerf die Yalo toen nog was, de pop up 'Utopia'.  Een soort Urban Jungle met palmbomen en watervallen, waar hij de mensen al kon verwennen met zijn kookkunsten.

Na de nodige portie geduld heeft Yalo in oktober 2021 eindelijk zijn deuren kunnen openen.  Yalo, dat komt van de Gentse uitspraak 'Ja Alloo', is een mooi boutiquehotel geworden met 92 kamers, cocktailbar, restaurant en op het 7de verdiep een mooi dakterras.  Yalo is een hotel geworden dat in Gent toch wel uniek is omdat het concept voor een bruisend sfeertje zorgt.  Het kloppende hart van het hotel is echt wel de cocktail bar en het restaurant dat onder leiding van Sam D'Huyvetter (die ik eerder al voorstelde in een review over bar-bask.html ) staat.  Je kan aan de bar plaatsnemen voor een cocktail of enkele barbites.  Of je kan je neersettelen aan een van de gezellige tafeltjes die her en der in knusse hoekjes opgesteld staan om uitgebreider te genieten van Sam's kookkunsten.  De menukaart start met enkele sharing dishes zoals een ceviche van zeebaars, een smeuïge garnaalkroket of een gamba met een heerlijke mole rojo (helemaal mijn dada).  Als main dish kozen we een côte à l'os van Dierendonck en afsluiten deden we met bananenijs met caramel en pinda.

Als je houdt van iets te drinken en te eten in een 'swingend' sfeertje dan zit je hier helemaal goed.  Het was een komen en gaan van mensen die kwamen aperitieven en eten.  En dat maakte de beleving terug een beetje anders.  We hadden het gevoel van in een hotel/restaurant in een wereldstad te zitten.  Neem daar nog eens de heerlijke gerechtjes van Sam bij en je weet dat dit een nieuwe 'place to be' is.