Voor pop up restaurants sta ik nooit erg te springen, maar toen ik hoorde dat Jason en Laurence van L'Histoire 32 en Burnt een pop up restaurant gingen houden op de velden van De Seizoenschuur dan moest ik geen moment twijfelen om te reserveren.  Jason en Laurence van L'Histoire 32 en Burnt moet ik eigenlijk niet meer voorstellen.  Tijdens ons bezoek enige tijd geleden aan L'Histoire 32 zorgde Jason voor enkele culinaire orgasmes en de immer-sympathieke Laurence zorgde ervoor dat we er ons zoals thuis voelden.  De Seizoenschuur zal voor mensen buiten Serskamp iets minder bekend zijn.  Jeroen en Delfien zijn beiden opgegroeid in de land- en tuinbouwsector en in 2012 hebben ze De Seizoenschuur opgestart.  Hun visie is om seizoensgebonden, duurzaam en lokaal te kweken en te telen.  Door hun hoevewinkel laten ze de mensen ook kennis maken met hun mooie producten en dat is iets dat zeker aanslaat bij de mensen want bij mijn wekelijks bezoek staat er steevast een wachtrij.  Maar voor zo'n mooie producten heb ik er dit zeker voor over.  Zet deze twee gepassioneerde koppels bij elkaar en je krijgt vuurwerk.  Het ene koppel levert mooie producten en het andere koppel tovert deze om in mooie smaakvolle gerechtjes.  De perfecte combo! 

Als je bij MES-T aankomt moet je eerst door de schuur lopen waar je direct kennis maakt met al het lekkers wat De Seizoenschuur te bieden heeft.  De schapen, kalkoenen en de varkens heten je welkom en als je niet oplet trakteren de varkentjes je op een fris modderbadje :) Eenmaal uit de schuur leiden de lichtjes je naar een circustent die in de velden opgetrokken is.  Laurence heet ons hartelijk welkom en nodigt ons direct uit om een aperitief te drinken.  Dit kunnen we buiten doen aan tafel die uit een boomstronk gemaakt is of in een van de knusse zithoekjes die eveneens uit een boomstronk gemaakt zijn.  Binnen in de tent zien we dat het pop up restaurant fantastisch mooi ingericht is met houten tafels en banken die aangekleed zijn met planten en kruiden.  Lichtpeertjes  en muziek à la Johnny Cash, David Bowie, ... zorgen voor een feeëriek moment.  

Wat deze pop up zo geweldig maakt is dat de ganse menu (behalve de vis) gemaakt is met de producten die je rond jou in het veld ziet groeien en lopen.  En dit maakt de gerechten nog zoveel smakelijker!  Jason heeft speciaal voor deze pop up zijn bbq van het restaurant laten overbrengen en daarop bereid hij de ganse menu.  Laurence zorgt dan terug voor het drankenassortiment waarbij je kan kiezen uit aangepaste wijnen, bieren, zelfgemaakte sappen of een combinatie van beiden.

In het leven bestaan er nog weinig zekerheden, maar een daarvan is dat je bij Jason en Laurence altijd goed zit voor een culinair avontuur.  Dat hebben ze hier in samenwerking met Delfien en Jeroen nogmaals bewezen!  Als je ook nog eens tussen de varkentjes wilt eten dan ga je snel moeten zijn want de pop up is bijna volgeboekt.  Of kom gewoon eens langs in De Seizoenschuur om van de kwaliteitsvolle producten te genieten!

De Seizoenschuur
Eetgoedstraat 1A
9260 Schellebelle
Facebook: www.facebook.com/De-Seizoenschuur-562731157113550/
Inschrijven op de wekelijkse nieuwsbrief: deseizoenschuur@telenet.be

L'Histoire 32 review: www.insearchoftaste.be/lhistoire-32.html

Enkele weken geleden gingen we in het nieuwe restaurant van Marcelo Ballardin eten.  Door 73 is het nieuwe zusje van Oak en chef Eric Ivandis zorgt daar voor heerlijke comfort food.  Door bij Door 73 langs te gaan, kregen we meteen ook terug zin om nog eens bij Marcelo zelf te gaan eten.  Veel commentaar moet ik daar niet meer bijgeven want uit vorige reviews weten jullie al dat ik een grote fan ben Marcelo's kookkunsten en ook van de bediening daar.  Een gerecht dat ik mij nog van vorig jaar herinner is de Aradoa kip op drie wijzen, waaronder met bbq-saus gelakte vleugeltjes, een taco met kip en guacamole en als laatste werd de kip gepresenteerd met worteltjes, mais en kersen.  Een combinatie die zo lekker was dat ze nog in mijn geheugen gegrift staat.
Deze keer was lam het hoofdingrediënt en dit werd ook terug op drie wijzen gebracht.  Op het bord kregen we een stukje lamszadel van op de Big Green Egg met daarbij een compote van lamsschouder, tomaat en kappertjes.  De derde wijze van het lam was een stukje gebraiseerde lamsnek dat op een toastje gepresenteerd werd.

Maar voor we aan het heerlijke lam waren, hebben we ons eerst tegoed gedaan aan enkele frisse voorgerechten waaronder hamachi met een sorbet van dille en een dressing van doperwt.  Bij het tweede voorgerecht kregen we een mooie gefermenteerde asperge uit Pertuis met skrei en kumquat.  Het volgende gerecht was 'Unagi wanna be' oftewel Unagi op de wijze van Marcelo.  Verscholen onder een hoopje gepofte rijst en eitjes van de vliegvis vind je een mooi gelakt stukje gerookte paling.  Als dessert tenslotte kregen we Madong chocolade uit Papua New guinea die ook terug verscholen zat onder een laagje poeder van radijsjes.

De belangrijkste reden die mij altijd doet terugkomen naar Oak is de smaak die hij in elk gerecht weet te steken.  Van elk gerecht weet hij steeds een echt smaakbommetje te maken!  Op sterrenniveau kookt hij de pannen van het dak, maar ook van simpel streetfood weet hij iets geweldigs te maken.  Vorige week stond hij op het DOK Brewing Festival en daar presenteerde hij een gestoomd bun-broodje met miso gelakte kip, avocado en spicy mayo.  O zo simpel, maar o zo lekker!  Het was om uw uw vingers en duimen letterlijk en figuurlijk af te likken!  De super malse kip was zo lekker dat we gewoon om een tweede broodje geweest zijn.  Marcelo is een echte meester in smaak!

Review 'Oak 2018': www.insearchoftaste.be/oak-2018.html

Review 'Door 73': www.insearchoftaste.be/home/door-73

Chef Timothy Tynes was ik al aan het volgen toen hij nog chef was bij 'Ga Nord'.  In het najaar van 2017 nam hij en zijn vrouw Lynn Van Vaerenbergh restaurant 'Vina Clara' over dat gelegen is aan het Baelaertpark in Borgerhout.  Samen verbouwden ze dit art nouveaupand om tot 'Atelier Maple' en deze avonturen kon je volgen in het tv-programma 'Het Gezin'.  In het programma viel mij vooral zijn kooktalent op en daardoor had ik mij voorgenomen om er eens een bezoekje aan te brengen.  Na 1,5 jaar is het er eindelijk van gekomen.  Het was een zonnige dag en daarom kregen we een plaatsje aangeboden op het stijlvol ingerichte terras.  Daar ging ik van start met hun huiscocktail op basis van bourbon en blauwe bes.  Vrouwlief nam de cocktail van gin, groene thee en kokos.  Daarbij werden een vegetarische taco en een parfait van kippenlevers, gefermenteerde bessen en samba thee geserveerd.

Voor de gerechten mochten we binnen plaatsnemen en daar valt naast de art nouveaustijl, vooral de zachtgroene kleur en het maple-symbool op.  Dit vind je in het restaurant overal terug.  Van de servetten op de stijlvolle gedekte tafels tot op de handdoekjes in de toiletten.  Je ziet dat men hier oog voor detail heeft.  Details waar vooral Lynn een goed overzicht over heeft.  Zij is steeds gefocust en zorgt voor een foutloze bediening.

​Bij het menu kan je kiezen uit 3, 4 of 5 gangen en deze kan je combineren met een dranken-, een bob- of een non-alcoholisch arrangement.  Op het eerste zicht niets speciaals, zou je denken.  Maar het dranken arrangement bestaat niet alleen uit aangepaste wijnen, maar ook uit aangepaste cocktails.  Iets waar weinig restaurants zich aan wagen omdat de combinatie van beiden toch niet altijd zo evident is.  Timothy presenteerde een cocktail bij het gerecht dat luistert naar de naam "Smaken uit Peru".  "De smaken van Peru" vond je in het kommetje terug onder de vorm van een ceviche van gepekelde Corvina, tijgermelk, passievrucht en kaffir.  Daarbij kwam een cocktail van whiskey, passievrucht en limoen dat een perfecte combo was met de ceviche.  De tweede cocktail werd geserveerd bij het dessert van gemarineerde aardbeien, koiji ijs, verse amandel en Japanse kerselaar.  De dessert ging hand-in-hand met de strawberry daiquiri 'Atelier Maple-style'.  Bij de overige gerechten werden er terug wijnen geserveerd en daarvoor gaan we terug naar het eerste voorgerecht dat bestond uit verschillende tomaten variëteiten zoals een tartaar, een sorbet en een vinaigrette van gerookte tomaat.  Deze werden nog extra op smaak gebracht met burratina en ijzerkruid.  Het hoofdgerecht tenslotte was een kalfsentrecôte van de bqq met geroosterde prei, duxelles van champignons en een kroketje van polenta.  Optioneel hebben we er ook nog de krokant gebakken kalfshartzwezerik bijgenomen.  Als laatste wil ik ook nog even het brood vermelden.  Je kon kiezen uit 2 soorten, maar voor mij sprong vooral het focaccia brood eruit!  Dit was er eentje waar ik kon blijven van smikkelen.  Timothy is een gepassioneerde chef en dit merk je onder andere in de mignardises-kar die bij de koffie komt voorgereden.  Daarbij komt Timothy met terechte fierheid zijn zelfbereide koekjes, taartjes en pralines voorstellen.  En als je wilt maakt Timothy zelfs een crêpe suzette voor je aan tafel klaar.  Zo'n heerlijke kar zorgt ervoor dat je met een goed gevoel huiswaarts keert.

Timothy en Lynn hebben op 1,5 jaar tijd al een hele mooi zaak uit de grond gestampt.  Het zijn 2 zeer gepassioneerde mensen.  Dit merk je onder andere aan het stijlvolle ingerichte restaurant, de perfecte bediening, de mooie gerechten met aangepaste cocktails en natuurlijk hun heerlijke mignardises-kar.  Het is een zaak waar we zeker nog meer gaan van horen!  Keep up the good work!

Sang-Hoon Degeimbre opende in 1997 het restaurant L’Air du Temps en sinds 2013 bevind het restaurant zich op de plaats waar je het vandaag kan vinden: Eghezée.  Met L’Air du Temps heeft hij ondertussen al 2 sterren behaalt en volgens sommigen zou hij een van de kanshebbers zijn op een derde ster.  De kok van Koreaanse origine is ook al eens uitgeroepen tot ‘chef van het jaar’.
 
Naast zijn sterrenrestaurant heeft hij ook nog 3 bistro’s die telkens naar de naam ‘SAN’ luisteren.  In 2015 en 2016 opende hij er telkens een in Brussel en in oktober 2017 was het tijd om er eentje in Vlaanderen te openen.  Sang-Hoon werkt graag met groenten en dan is de veggie-stad Gent de ideale plaats.  Sang-Hoon staat uiteraard niet zelf in zijn bistro’s.  Dit laat hij over aan zijn sous-chefs en in Gent is dat Joël Rammelsberg.

​SAN is eigenlijk een lepelrestaurant en alle gerechtjes worden in kommetjes geserveerd.  Op het eerste zicht iets nieuws, maar wie vaak op restaurant gaat heeft ook al opgemerkt dat het mes er vaak maar als versiering bij ligt en je de gerechtjes enkel maar met je vork kan eten.
 
De bistro’s in Brussel hebben allemaal een kleurrijk interieur, maar in Gent hebben ze gekozen voor grijstinten en olijfgroen.  Op foto toont dit erg kaal, maar eenmaal je in het restaurant bent geeft het je wel een gevoel van warmte en rust.  Dit zelfde gevoel krijg je ook van de bediening doordat zij je op een rustige wijze bedienen.

Voor het menu kan je ’s middags kiezen voor een lunchmenu van 2, 3 of 5 gangen en ’s avonds is er enkel het 5 gangen menu dat je ook nog kan uitbreiden met een kommetje seizoensgroenten met de olie van deze tijd.  Sang-Hoon neemt je via het menu mee naar allerlei steden en hun gerechten.  We opteerden ook om de extra gang te nemen en deze bestond deze keer uit bloemkool en kimchi.  De gerechtjes hadden subtiele smaken, maar voor mij mochten de smaken nog meer op de voorgrond treden.

Na onze bezoeken aan al de steden, merkten we op dat we langs ‘Bern’ niet geweest waren.  Dit werd door het team goed opgelost door maar 5 gangen aan te rekenen en nog een extra dessert (ananas op zijn geheel gegaard, ijs van rum en kalamansi) aan te bieden.  Iets wat we zeker konden appreciëren.  Als je van tegenwoordig in een restaurant een (terechte) fout opmerkt dan moet je het meestal doen met een ‘simpele’ sorry.  Hier hebben ze dit keurig opgelost, waarvoor een dikke pluim.  Aan dit soort zaken merk je dat het team een goede leermeester heeft en dat ze respect hebben voor de klanten.

Van tegenwoordig springen in Gent de culinaire restaurants als paddenstoelen uit de grond, maar de koning van Gent blijft voor mij nog altijd Marcelo Ballardin van restaurant Oak.  Het was dan ook geen verrassing als ik te hoor kreeg dat hij in het najaar van 2018 een tweede restaurant ging openen met de naam 'Door 73'..  De enige verrassing was dat het nieuwe restaurant in dezelfde straat (Hoogstraat) als Oak ging gehuisvest zijn.  Er zit zelfs maar 150m tussen beide restaurants.  Gaan beide restaurants dan geen concurrentie zijn voor elkaar?  Neen, want beiden zijn andere keukens.  Het begint er al mee dat Marcelo in Oak blijft koken en dat hij zijn sous-chef Eric Ivandis 150m verderop gaat laten koken.  Voor de verfijnde en vernieuwende keuken moet je nog steeds in Oak zijn en in Door 73 staat er comfort food op het menu.  Eric Ivandis vult de kaart met verschillende sharing dishes die smaken van over de hele wereld bevatten.

Bij 'Door 73' hanteren ze het sharing-principe en dat vind ik altijd tof omdat ik op deze manier van verschillende gerechtjes kan proeven.  De lunch begonnen we met enkele oestertjes en kippenvleugels die op een bedje van smeulend hooi gepresenteerd werden.  Daarbij werd een zeer luchtige saus van maïs gepresenteerd.  Als laatste starter kozen we voor de nu al legendarische vitello tonato!  Eric's creatie van vitello tonato is en soort van grote puff die met de espumafles gevuld wordt met de tonatosaus.  De puff wordt afgewerkt met gerookte Holstein en een fris slaatjes.  Als je de puff doorsnijd dan loopt de tonatosaus over de Holstein en samen zijn ze een goddelijke combinatie!

Voor het hoofdgerecht wordt er voorgesteld om maar 1 hoofdgerecht en 1 side dish per persoon te nemen omdat ze nogal goed vullen.  De gerechten en zeker de side dishes zien er zo lekker uit dat ze roepen om er meerdere te nemen, maar ik beslis om de raad van de dame op te volgen.  Achteraf een wijselijke beslissing want als 'goede eters' zaten we al goed vol en was er enkel nog maar plaats om een kaasbordje te delen.  Dat plankje was overigens goed gevuld voor de prijs van maar 13,50€.  Maar nu over naar onze hoofdgerechten.  Ik kreeg een Staub met een familiegerecht van de chef, namelijk 'grandma's meatloaf'.  Een 'frikandon' met smeuïge puree en overgoten met een smaakvolle jus.  Aan de overkant kwam er een malse Iberico varkenslende met bacon dressing aan tafel.  Beide hoofdgerechten waren zeer lekker, maar de sterren van de tafel waren voor mij toch de side dishes.  In een pannetje kregen we gebakken aardappelen met aioli.  Zo simpel, maar o zo lekker!  De tweede side dish was gepofte aubergine met granaatappel en harissa waarbij je met nacho's lekker kon in dippen.

Als je naar het broertje van Oak gaat eten dan heb je natuurlijk hoge verwachtingen en Eric Ivandis weet deze op zijn gemakje in te lossen. Je kan beide keukens totaal niet met elkaar vergelijken, maar één ding hebben ze wel met elkaar gemeen en dat is 'smaak'!  Alle gerechtjes waren zeer smaakvol en nodigen ons uit om de rest van de kaart en side dishes eens te komen proeven.

Vier jaar geleden maakte ik voor de eerste maal kennis met de curry’s van Pavan Bajwa.  Zij stond toen met haar foodtruck ‘Mission Masala’ op het foodtruckfestival 'Barrio Cantina' waar haar vriend, Tim Van den Heuvel, medeorganisator van was. 
Pavan leerde de geheimen van de Indische keuken kennen via haar Noord-Indische ouders en samen met Tim reisden ze langs verschillende hippe steden om te zoeken naar de Indische keuken die op een moderne en frisse manier gebracht wordt.
Haar curry’s legde haar geen windeieren want twee jaar geleden kwam er al een tweede foodtruck bij.  “Bombay BBQ” was de nieuwe telg in de familie en aan deze foodtruck moet je zijn als je een liefhebber bent van burgers, maar dan wel met een Indian touch. Begin 2018 zijn ze hun eigen restaurant begonnen waarbij ze het beste van beide foodtrucks serveren.

​Ik moet zeggen dat ik meteen aan het interieur van het restaurant verkocht was.  Het restaurant is ingericht zoals je dat alleen maar in India tegenkomt: Bollywood-posters, straatlantaarns en voor mij zijn de eyecatchers van het restaurant de muurschildering “Curry Club” en het neon-logo.  De warme kleuren en de leuke details zorgen ervoor dat je direct mee bent met het Indische verhaal.

Puri Bombs
Een krokant soesje gevuld met aardappel, linzen, koriander, tamarinde en zoete yoghurt.
Bang Bang Bhaji
Uienbeignets met tamarinde en komkommer-yoghurt raita.
Malabar Mussels
Mossels gekookt in een bouillon van gember, look, kurkuma en limoen.
Afgewerkt met kokosnoot en curryblaadjes.
Garlic Butter Naan & Boondi Raita
Sticky Goan Ribs
12u gegaarde Duroc de Batalle ribben en gelakt met tamarinde.
Lamb Kofta Curry
Lamskofta in een tomatensaus met kaneel en kruidnagel.
Afgewerkt met worteltjes op zuur.
Boom Ting Butter Chicken
Gegrilde kip in een romige tomatensaus met veel boter.
Samosa Chaat
Samosa met kikkererwten curry, pikante tamarinde, zoete yoghurt, rode ui, granaatappel en koriander.

Met het restaurant bouwen Pavan en Tim verder aan het succesverhaal dat 'Mission Masala' is.  Met hun mooie inrichting en smaakvolle Indische gerechtjes zetten ze een echt top concept neer.  Eentje dat de reis naar Antwerpen zeker waard is.  En is de afstand toch iets te ver voor jou, dan zal je ze deze zomer beslist wel eens tegenkomen op een of ander foodtruckfestival.

Een rijsttafel smaakt altijd en een gerecht dat daarbij onmisbaar is, is nasi goreng.  “Nasi” betekent gekookte rijst en “goreng” betekent gebakken.  De rijst wordt dus eerst gekookt, dan laat je deze afkoelen en vervolgens wordt hij nog eens opgebakken.  Nasi goreng kan in Indonesië gezien worden als een nationaal gerecht dat voornamelijk bestaat uit gekookte rijst, sojasaus en/of ketjap.  De nasi wordt dan meestal nog aangevuld met gebakken uitjes, atjar, sambal, kroepoek, saté, pindasaus en een spiegeleitje.  Eigenlijk wordt nasi gegeten als ontbijt en wordt deze bereid met de overschotjes van de dag voordien.  Men eet er ook vaak een spiegeleitje bij omdat er in Indonesië niet altijd vlees en vis voorhanden is.  Nasi goreng is niet enkel mijn favoriet, maar ook deze van Sergio Herman.  Toen Sergio's vader nog de plak zwaaide in Oud Sluis stond er voor de werknemers maandelijks wel eens nasi op het menu.  Het is één van zijn favoriete gerechten en nu maakt hij het ook nog regelmatig voor zijn kinderen die er even dol op zijn.  Daarom was er geen toepasselijker recept dan dit uit Sergio’s kookboek 'Simple Food'.  Je hebt er wel wat ingrediënten voor nodig, maar je bent vrij om te werken met de restjes uit je koelkast en er je eigen draai aan te geven.  Het neemt een beetje tijd in beslag, maar als je daarna al die kleur- en smaakvolle kommetjes op tafel ziet staan dan weet je dat het dubbel en dik de moeite was om dit eens klaar te maken.

Ingrediënten:
600 g filet van kippenbil
Zwarte peper
Zeezout
Klontje boter
2 dl pindakaas
2 tl indo sambal
4 augurken
2 dl yoghurt
1 citroen
2 spiegeleitjes
Kroepoek

Nasi:
Plataardige olie
1 zoete ui in halve ringen gesneden
1 teentje geperste knoflook
1 heel fijngesneden wortel
2 tl indo sambal badjak
1 verse fijngesneden chilipeper zonder zaadjes
400 g gekookte basmatirijst
2 el sojasaus
2 el ketjap
2 el sweet chilisaus
1/2 dl kippenbouillon
Zwarte peper
Zeezout
1 limoen
1 el geroosterde pindanoten
2 el krokante uitjes
Koriander
​
Spitskoolslade:
1 dl basisvinaigrette
1 tl sojasaus
1 tl ketjap
1 kleine fijngesneden sjalot
1 el gehakte koriander
1 el gehakte munt
1 spitskool

Basisvinaigrette:
4 dl olijfolie
1 dl chardonnay-azijn
1 dl sushiazijn
Zwarte peper
Zeezout
​rasp van 1 citroen

Bereiding:
Nasi:
verhit de olie in een wok en bak de ui, knoflook en wortel aan.  Voeg de sambal en chilipeper toe en bak even mee.  Voeg ook de rijst toe en bak verder.  Giet de sojasaus en ketjap erbij en roer goed om.  Voeg de sweet chilisaus en de kippenbouillon toe, en kruid met zwarte peper en zeezout.  Werk af met limoenrasp, geroosterde pindanoten, krokante uitjes en enkele blaadjes koriander.

Basisvinaigrette:
Meng alle ingrediënten.

Spitskoolsalade:
Meng de basisvinaigrette met beetje sojasaus, ketjap, sjalot, koriander en munt.  Snij de spitskool in mooie julienne en breng die op smaak met de vinaigrette.

Snij de kippenbilfilets in gelijke lange stukken en rijg die aan satéprikkers.  Maak er zo 8.  Kruid de kippenspiesjes met zwarte peper en zeezout en bak deze aan in boter.  Serveer de spiesjes op een schoteltje, overgiet met warme pindakaas en werk af met een theelepel indo sambal.  Snij de augurken in partjes en doe die in een kom.  Werk de yoghurt op met wat citroenrasp, zwarte peper en zeezout, en giet over de augurken.  Werk af met 1 theelepel indo sambal en citroenrasp.  Serveer hier de nasi, spitskoolsalade, spiegeleitjes en kroepoek erbij

Simple Food
Sergio Herman
Uitgeverij Minestrone
29,50€
www.standaardboekhandel.be/seo/nl/boeken/basiskookboeken/9789490028817/mara-grimm-sergio-herman/simple-food

Zoals elk jaar ben ik 2018 begonnen met een to-do lijstje.  Maar door het begin van een nieuw project, namelijk de aankoop van een stukje grond en bouwplannen, heb ik een beetje moeten snoeien in mijn lijstje.  Waar ik dit jaar zeker een bezoekje aan gebracht heb, is aan mijn 3 favoriete eetplekken Cuines, 33, Oak en Benoit & Bernard Dewitte.  Dit omdat ik weet dat je daar nooit teleurgesteld buiten komt.  En ook dit jaar hebben ze me terug kunnen bekoren met enkele excellente gerechten.  Eén daarvan was de Beetroot 'Butterfly' van Edwin Menue.  Met rode biet, rundsvlees, ganzenlever en zwarte look creëerde hij een vlinder in mijn bord.  Een echt kunstwerkje en een mooi voorbeeld van zijn gevoel voor smaak en presentatie.  Marcello Ballardin van Oak blaasde mij dan terug van mijn stoel door een drie-luik te brengen van Aradoa kip.  Deze kwam aan tafel in de vorm van gelakte vleugeltjes, een taco die gevuld was met de bil en de borst die gepresenteerd werd met worteltjes, maïs en kersen.  Dit was driemaal prijs met de borst als absolute uitschieter!

We hebben ook enkele nieuwe restaurants bezocht waar vooral Pulpo uit Sint-Martens-Latem goed in de smaak gevallen is.  Het Mediterraanse restaurant heeft ons dit jaar driemaal mogen verwennen met smaakvolle tapas en pasta's.  Als je er eens langs gaat moet je zeker eens hun signatuurgerecht pulpo met paprika en aioli proeven!
​Een tweede dat mij dit jaar positief verrast heeft, is restaurant Woestyne uit Aalter.  Daar ontvangt een jong stel je in een mooie hoeve.  En ondanks dat chef Tim Vervynckt mooie gerechten op onze borden toverde, zal het toch zijn zelfgemaakt brood zijn dat mij zal bijblijven.  Speciaal voor het restaurant heeft Tim 'Julépice' gecreëerd.  Een kruidenbrood op basis van olijfolie, grof zeezout en komijn.  Een brood waarvoor ik gerust de files op de E40 in Aalter nog eens wil trotseren :)

En om af te sluiten heb natuurlijk nog mijn verlanglijstje dat ik dit jaar kort gehouden heb omdat we het in 2019 wel zeer druk zullen hebben met ons project.  Bij mijn drie favoriete adresjes zullen we zeker eens passeren, maar verder wil ik ook eindelijk eens een bezoekje brengen aan De Lindehof van Soenil Bahadoer.  Deze staat er al jaren op en het wordt nu toch eens tijd dat ik zijn wonderlijke keuken ontdek.  Niet zover daarvandaan is Tribeca gelegen en ik denk dat het daar in de open keuken wel fascinerend moet zijn om Jan Sobecki aan zijn gerechten te zien werken.  In 2019 wil ik ook nog eens een bezoekje brengen aan het meest sympathieke koppel uit de horeca, namelijk Jason Spinoy en Laurence Menten.  In 2017 zorgden ze met hun restaurant L'Histoire 32 voor de ontdekking van het jaar  Maar in 2019 wil ik een bezoekje brengen aan hun nieuw restaurant Burnt om Jason zijn kunsten aan de Japanse Konro te bewonderen.  In 2018 stond Atelier Maple van Timothy Tynes en Lynn Van Vaerenbergh al op het programma, maar zijn we er jammer genoeg niet geraakt.  Iets waar we in 2019 dus dringend werk van moeten maken.  Als laatste op het verlanglijst staat Sergio Herman's laatste nieuwe kindje, de Blueness Bar in het Strandhotel te Cadzand.  Daar ben ik eens benieuwd hoe hij een Japanse twist aan de Zeeuwse producten gaat geven.  Zoals je ziet is het een beperkt lijstje, maar wel eentje met plaatsen waar er telkens de pannen van het dak gekookt wordt!

Voor de rest wens ik jullie een jaar vol culinaire avonturen!

In april maakten we een eerste maal kennis met Pulpo ( pulpo-by-lautre-vie.html) en dit is ons toen zo goed bevallen dat het ondertussen al onze derde keer is dat we er passeerden.  Al van bij je binnenkomst neemt het mooie en warme interieur je mee naar een plaatsje onder de zon.  Eenmaal plaats genomen aan een houten tafeltje, kan je je al onmiddellijk te goed doen aan enkele grissini's en lekkere dips.  Daarmee wordt al onmiddellijk de trend gezet voor de ganse avond.  Een avond vol tapas en zuiderse gerechten aan zeer democratische prijzen.  Dit allemaal maakt dat het mediterraans concept ons hartje veroverd heeft.  

Deze avond zijn we gestart met, hoe kan het ook anders, het gerecht van het restaurant: pulpo die geserveerd wordt met een bbq salsa, paprika, aioli en aardappel.  Een gerecht met heerlijke smaken dat goed het hele concept en avond weergeeft.  Een vaste tapa op onze bestelbon zijn de 'croquettas del dia' die gevuld zijn met txistorra worst.  Dit zelfde worstje komen we ook terug op de bruschetta van het seizoen waarbij de bruschetta verder belegt wordt met burrata, gekarameliseerde sjalot en balsamico.  Een winnende combinatie!  Een nieuwe tapa op de kaart was de calamares fritos met een salsa van aioli en basilicum.  Eentje die van mij een blijvend plaatsje op het menu mag krijgen.  Als hoofdgerecht kozen we ook voor een nieuwkomer: carrillada de cerdo oftewel in Porto en Madeira traag gegaarde varkenswang die daardoor super mals was.  Afsluiten deden we met een klassieke tiramisu.  Het was terug een heel aangename avond vol met smaakvolle gerechtjes.  En daardoor weet ik zeker dat we in 2019 er ook wel een aantal keer zullen passeren.