Het is al zeer lang geleden dat ik nog eens een receptje gepost heb, maar dit receptje van lamsvlees, pompoen en hummus kon ik jullie toch niet weerhouden.  Later meer over dit recept, maar nu eerst even de focus op het kookboek waar uit het recept komt.  Sobremesa is het laatste kookboek van Sergio Herman en betekent 'natafelen'.  Als je na een goede maaltijd nog even blijft zitten om samen met je gezelschap nog even na te praten en te genieten van het moment.  Als ondertitel kreeg het ‘Mijn Ibiza’ mee en daaruit kan je al afleiden dat Sergio hiermee een ode brengt aan zijn grote liefde en inspiratiebron ‘Ibiza’.  Sergio Herman komt al meer dan 20 jaar naar Ibiza en met dit boek wilt hij de sfeer overbrengen die hij telkens ervaart wanneer hij in Ibiza komt.  “Zodra je voet aan land zet op Ibiza, kom je in een roesje van puur en intens geluk” vertelt Sergio en daar kan ik hem alleen maar in bijtreden.  Enkele jaren geleden ben ik ook naar Ibiza geweest en je ervaart er inderdaad een sfeer die je nergens anders terug vind.  Sergio heeft het natuurlijk niet over de disco’s op het eiland, maar over de mooie natuur die Ibiza rijk is.  Deze boomgaarden, zeegezichten en bergen werden door fotograaf Kris Vlegels prachtig op de gevoelige plaat vastgelegd.  Naast deze mooie landschappen vind je in zijn boek natuurlijk ook geurende en kleurrijke gerechten waarbij hij zijn inspiratie op het eiland vond.  Eén daarvan is het recept waarmee ik deze post begon, namelijk een recept met pompoen uit de oven waarover smeuïg lamsvlees en hummus komt.  Een gerecht vol kleur, geur en smaak!  Iets dat zijn kookboek zo typeert.  Voor dit receptje heb je geen ganse waslijst met ingrediënten nodig zoals we van Sergio gewoon zijn.  En voor een gewone hobbykok is dit prima te maken dus begin er maar snel aan!

Ingrediënten voor 4 personen:
1 flespompoen, in dunne plakken
Fijn zeezout en vesgemalen zwarte peper
10 el olijfolie + extra om in te bakken
2 el ras el hanout + extra ter garnering
150 ml Griekse yoghurt
500 g lamsgehakt
3 teentjes knoflook, fijngesneden
5 sjalotten, fijngesneden
1/2 el chilivlokken
2 tomaten, ontveld en in kleine blokjes
6 el hummus
1/2 bos platte peterselie, fijngesneden
rasp van 1 citroen
mosterdsla, ter garnering
bloedzuring, ter garnering
4 el granaatappelpitten

Bereiding:
Verwarm de oven voor tot 180 °C.  Kruid de pompoen met zeezout en zwarte peper.
Leg plakjes pompoen dakpansgewijs over elkaar in een ovenschaal.  Besprenkel met 5 el olijfolie.  Bestrooi met 1 tl ras el hanout.  Zet 20-25 minuten in het midden van de oven.  De pompoen moet gaar zijn, maar nog een beetje bite hebben.  Ik heb ze er 25 minuten laten instaan, maar dat is natuurlijk afhankelijk van de dikte van de plakjes.

Roer Griekse yoghurt los en breng op smaak met zeezout en zwarte peper.

Bak in een grote pan in wat olijfolie het lamsgehakt aan.  Voeg de knoflook, sjalotten, de overige ras el hanout en de chilivlokken toe.  Voeg de tomatenblokjes toe en kruid met zeezout en zwarte peper.  Voeg als het gehakt klaar is de peterselie, 5 el olijfolie en de helft van de citroenrasp toe.  Roer tot een smeuïge massa.

Neem de pompoen uit de oven.  Verdeel het lamsgehakt eroverheen.  lepel er wat hummus en Griekse yoghurt overheen.  Verdeel er wat mosterdsla en bloedzuring overheen.  Werk af met olijfolie, extra ras el hanout, de overige citroenrasp en de granaatappelpitten.  Omdat mosterdsla en bloedzuring moeilijk te vinden zijn, heb ik koriander gebruikt om af te werken.

Twee jaar geleden hebben we een eerste keer kennis gemaakt met Jason en Laurence en dat is ons tot op de dag van vandaag nog altijd heel goed bijgebleven.  In hun restaurant L’Histoire 32 hebben we toen een geweldige belevenis gehad.  Jason heeft ons toe omver geblazen met echte SMAAKvolle gerechten en Laurence met haar innemende vriendelijkheid.  Meteen hadden ze een plaatsje bij onze favorieten veroverd.  Toen we dit jaar hoorden dat ze in augustus een restaurant in de velden van de Seizoenschuur gingen opzetten, waren we er natuurlijk als de kippen bij om dit mee te maken.  Het is terug iets geworden zoals we Jason en Laurence kennen.  In een prachtige setting smaakvolle gerechtjes serveren met de ingrediënten die je zo rond jou zag staan.  De varkentjes stonden zo naast onze tafel in de modder te spelen en zorgden zo voor de belevenis van het jaar.  Dit pop-up avontuur deed onze nieuwsgierigheid naar hun tweede restaurant Burnt opborrelen en zo beslisten we om in het najaar nog eens naar Aalst te trekken.

Review MES-T:
www.insearchoftaste.be/home/mes-t-by-lhistoire-32-burnt-de-seizoenschuur

​Jason en Laurence trekken geregeld eens naar het Aziatische continent en daar is de liefde voor de puurheid van de Japanse keuken ontstaan.  In Japan is het zaadje gelegd en dat is op het eerste verdiep van L’Histoire ontkiemt tot een nieuw restaurant ‘Burnt’.  ‘Burnt’ betekent in het Engels zoveel als ‘verbrand’, waarmee ze willen terug gaan naar de essentie van eten.  En dit vind je natuurlijk terug in de puurheid van de Japanse keuken.  Zij willen dit benaderen door te werken met regionale producten die rechtstreeks van het land komen te combineren met hun inspiratie die ze in Japan opgedaan hebben.  In de Yakitori-restaurants worden de gerechten op de traditionele manier op een Japanse Konro bereid en zo doet Jason dit ook in Burnt.  Op de Konro bereid hij een compleet menu en wij kunnen dit spektakel aanschouwen van aan de bar die rond de Konro opgesteld is.  Een spektakel dat al je zintuigen prikkelt.  En terwijl Jason bezig is aan de Konro, floreert Laurence tussen de gasten en laat ze ons proeven van natuurwijnen, bieren, sapjes, en haar paradepaardje … haar zelfgemaakte thee’s waar ze zich meer en meer in verdiept.

Na onze bezoeken aan L'Histoire 32 en MES-T hadden we natuurlijk hoge verwachtingen.  Maar door gebruik te maken van de frisse gefermenteerde smaken en het gebrande van de Konro, weet Jason een spannend menu te bereiden en onze hoge verwachtingen in te lossen.  De coquille met de gefermenteerde asperge, de in spitskool verpakte tarbot en de haas die al de ganse avond boven de konro hing te roken; waren de hoogtepunten van de avond.  We hebben nu mogen genieten van hun 3 projecten en telkens wisten ze ons te verrassen met hun smaken en gezelligheid.  We kijken al uit naar een volgend bezoek!

Review L'Histoire 32:
​www.insearchoftaste.be/lhistoire-32.html

Het was al een jaartje geleden dat we nog bij Cuines, 33 langs geweest waren.  Maar in oktober gaat er in Knokke steeds het auto-evenement ‘Zoute Grand Prix’ door en dus leek ons dit het ideale moment om de blinkende bolides te combineren met de al even mooie gerechtjes van Edwin Menue.
 
De regen viel die dag terug met bakken uit de lucht, maar de lucht klaarde op toen we binnenkwamen en we zoals altijd hartelijk ontvangen werden door Fleur Boussy.  We kregen een plaatsje aan de ‘gouden bar’ en daar beleefde ik eigenlijk al het hoogtepunt van de middag.  Bij onze cocktail presenteerde Edwin ons enkele amuses en hetgeen daar uitsprong was een kommetje met pulled pork, een Maleisische pindasaus en een schuim van aubergine.  Oh, wat was dit heerlijk!  Dit was helemaal mijn ‘ding’ en mocht ik voor de rest van de namiddag enkel nog een groot bord met deze pulled pork gekregen hebben dan zou mijn namiddag nog zo fantastisch geweest zijn.  De andere amuses moesten voor de pulled pork zeker niet onder doen.  Zo was er nog een parel die gevuld was met bouillabaisse die in je mond voor een echte smaakexplosie zorgde.  En dan kwam er nog een blauwe krab aangewandeld die ons een cannelloni van pompoen en krab presenteerde.

Eten doe je met al je zintuigen, dus ook met je ogen.  En dat heeft Edwin goed begrepen.  Als je weet dat Edwin zelf zijn servies maakt zoals je hieronder bij de presentatie van de scheermessen kan zien, dan weet je dat hij oog heeft voor de presentatie van zijn gerechten.  Edwin presenteert zijn gerechten steeds op een originele manier en verwijst daarmee steeds naar de herkomst van zijn producten.  Deze presentaties zorgen ervoor dat de gerechten nog beter tot zijn recht komen en dat een diner bij Cuines, 33 niet zomaar een etentje is, maar een ganse belevenis.  Iets wat volgens mij nog meer de gerechten versterkt, zijn de bijpassende sappen.  Bij Cuines, 33 kies ik steeds deze sappen omdat ik vind dat zij een echte meerwaarde zijn voor de gerechten en ze de gerechten nog naar een hoger niveau tillen.

We hebben terug een fijne namiddag gehad en binnenkort kunnen we ook thuis verder genieten van Edwin's culinaire kookkunsten.  In het najaar van 2019 brengen tal van Vlaamse chefs een kookboek uit en op 17 december is het de beurt aan Edwin Menue.  Dan brengt hij zijn eerste boek uit.  Eentje waar ik al erg naar uitkijk!

Review 'Cuines, 33 (2018)': www.insearchoftaste.be/cuines-33-022018.html

​www.masbrasa.be/nl/

Review 'Brasa': www.insearchoftaste.be/brasa.html

Vorig jaar is het Strandhotel grondig gerenoveerd en bij zo'n vernieuwing hoort natuurlijk een nieuw restaurant.  In het Strandhotel is natuurlijk al het tweesterrenrestaurant 'Pure C' gehuisvest waar Syrco Bakker de plak zwaait.  Maar met de vernieuwing heeft 'Pure C' er een broertje bijgekregen, namelijk 'Blueness'.  Blueness is het vierde restaurant van Sergio Herman in Cadzand-Bad en het is eigenlijk de bar van het hotel, maar het doet ook dienst als restaurant.  Aan de bar en in de intieme nisbankjes kan je je te goed doen aan Japanse gerechten die gecreëerd worden met Zeeuwse producten.  Naast het gelijkvloers, is er ook nog het balkon waar je gezellig kan tafelen en een 'private dining' ruimte.  De looks van de bar is voor mij een afwisseling van industrieel en hout.  Neem daarbij nog de open keuken en je hebt een bar met internationale uitstraling.

In de keuken staan Jaclyn Kong en Thijs Baert aan het fornuis.  Jaclyn heeft bij Oud Sluis en The Jane het klappen van de zweep geleerd;  Thijs is een jong talent van Pure C en krijgt nu zijn kans om zich bij Blueness te bewijzen.  Samen bereiden ze Japanse gerechten die je op de kaart terug vindt onder 'Classics' en 'Suggesties'.  We zijn de avond onder andere gestart met enkele starters zoals crispy wonton met een avocado dip en salt & pepper squid waarbij beide dips al meteen zorgden voor een smaakvolle start.  Voor de starters bleven we bij de 'classics' en namen we de Iberico tonkatsu en de langoustines met bloemkool en yuzu.  Voor de main gingen we voor gelakte Oosterschelde paling en miso piepkuiken.  De avond eindigden we met een matcha dame blanche en vanille mascarpone chantilly die voor onze neus bereid werd en die voor mij toch een van de beste dame blanches is die ik gegeten heb.

De gerechtjes waren allemaal prima uitgevoerd.  De smaak was goed, maar mocht naar mijn smaak meer uitgesproken zijn.  Ik had het gevoel dat de smaken braaf gehouden zijn om alle hotelgasten te kunnen behagen.  Een goed voorbeeld daarvan was de kimchi die normaal een uitgesproken smaak heeft, maar hier vond ik deze maar erg flauw.  De kimchi die je bij Sergio's Frites Atelier bij je hamburger krijgt, is stukken beter dan deze versie.  En een laatste negatief puntje is de wijnkaart.  De kaart was een korte versie van degene bij 'Pure C' en als de goedkoopste wijn 85€ kost dan begrijp je mij dat dit toch een beetje buitensporig is.

Mocht Gent niet zoveel geweldige restaurants hebben dan zou je er mij dankzij hun mobiliteitsplan en parkeerproblemen niet meer zien.  Maar elk jaar komen er dus enkele fantastische restaurants bij en wagen we ons dan ook steeds aan een tripje naar Gent.  Gelukkig heeft het restaurant dat we onlangs bezochten een oplossing voor het parkeerprobleem.  Zij bieden een valet service aan.  En met 'zij' bedoel ik restaurant LOF.  Een tijdje geleden is het Pillows Grand Hotel Reylof vernieuwd en bij deze vernieuwing hoort natuurlijk een gastronomisch restaurant.  Voor dit restaurant deden ze een beroep op de Nederlandse sterrenchef Ron Blaauw.  Voor LOF heeft hij zich laten inspireren door zijn luxebistro in Amsterdam, Ron Gastrobar.  Op de kaart vind je onder andere zijn signature dishes zoals de 'Boneless Spare Ribs' en het 'Surpise Egg'.  Zelf gaat Ron Blaauw niet in de potten roeren, dit laat hij over aan Jasper Maatman.  En ik moet zeggen dat die dit heel goed doet.

De menukaart is een kopie van Ron Gastrobar en het specifieke daaraan is dat alle gerechtjes te verkrijgen zijn aan 16€ of met een klein supplement voor sommige exclusievere gerechten.  Er is ook een menu van 6 gangen en daar gingen wij voor.  Alle gerechten waren zeer goed op smaak en af en toe vind je in de gerechten een Aziatische toets.  Iets dat ik zeker kan appreciëren.  Voor één persoon in ons gezelschap werd een aangepast menu gevraagd en deze wens werd zonder meerprijs ingewilligd.  Daardoor kon ik van 'Ron's Boneless Spare Ribs' met zuurkool en huisgemaakte sambal proeven.  Deze was uitmuntend goed en van het schaaltje met sambal was niets meer over.  dat zegt genoeg.  Men schuwt ook de speelsheid niet en dat zie je bijvoorbeeld aan de desserts.  In het menu zat een mooi gepresenteerde 'mini-Magnum', maar je kan ook kiezen voor 'Ron's Surprise Egg' dat in een nestje van gefrituurd kataifi-gebak gepresenteerd wordt.  Wil je nog een beetje meer show aan tafel?  Dan kan je kiezen voor het roomijs dat met vloeibare stikstof bereid wordt en dampend aan tafel gebracht wordt.

Bij het menu kan je kiezen voor aangepaste wijnen of je kan een wijn kiezen uit de wijnkaart die vol goede geprijsde wijnen staat.  Ik ging voor een Rioja Reserva van Bodegas De la Marquesa Valserrano die voor de prijs van 50€ mijn hart veroverd heeft.

Restaurant LOF is wel een restaurant met internationale allure.  Iets wat past bij een vijf sterren hotel.  Combineer dit met de smaakvolle gerechten en dan weet je dat ze hier wel een gooi doen naar een eerste ster.  Maar een ster of niet, mij zien ze hier in elk geval nog eens terug!

www.lofrestaurant.com/nl/

Voor pop up restaurants sta ik nooit erg te springen, maar toen ik hoorde dat Jason en Laurence van L'Histoire 32 en Burnt een pop up restaurant gingen houden op de velden van De Seizoenschuur dan moest ik geen moment twijfelen om te reserveren.  Jason en Laurence van L'Histoire 32 en Burnt moet ik eigenlijk niet meer voorstellen.  Tijdens ons bezoek enige tijd geleden aan L'Histoire 32 zorgde Jason voor enkele culinaire orgasmes en de immer-sympathieke Laurence zorgde ervoor dat we er ons zoals thuis voelden.  De Seizoenschuur zal voor mensen buiten Serskamp iets minder bekend zijn.  Jeroen en Delfien zijn beiden opgegroeid in de land- en tuinbouwsector en in 2012 hebben ze De Seizoenschuur opgestart.  Hun visie is om seizoensgebonden, duurzaam en lokaal te kweken en te telen.  Door hun hoevewinkel laten ze de mensen ook kennis maken met hun mooie producten en dat is iets dat zeker aanslaat bij de mensen want bij mijn wekelijks bezoek staat er steevast een wachtrij.  Maar voor zo'n mooie producten heb ik er dit zeker voor over.  Zet deze twee gepassioneerde koppels bij elkaar en je krijgt vuurwerk.  Het ene koppel levert mooie producten en het andere koppel tovert deze om in mooie smaakvolle gerechtjes.  De perfecte combo! 

Als je bij MES-T aankomt moet je eerst door de schuur lopen waar je direct kennis maakt met al het lekkers wat De Seizoenschuur te bieden heeft.  De schapen, kalkoenen en de varkens heten je welkom en als je niet oplet trakteren de varkentjes je op een fris modderbadje :) Eenmaal uit de schuur leiden de lichtjes je naar een circustent die in de velden opgetrokken is.  Laurence heet ons hartelijk welkom en nodigt ons direct uit om een aperitief te drinken.  Dit kunnen we buiten doen aan tafel die uit een boomstronk gemaakt is of in een van de knusse zithoekjes die eveneens uit een boomstronk gemaakt zijn.  Binnen in de tent zien we dat het pop up restaurant fantastisch mooi ingericht is met houten tafels en banken die aangekleed zijn met planten en kruiden.  Lichtpeertjes  en muziek à la Johnny Cash, David Bowie, ... zorgen voor een feeëriek moment.  

Wat deze pop up zo geweldig maakt is dat de ganse menu (behalve de vis) gemaakt is met de producten die je rond jou in het veld ziet groeien en lopen.  En dit maakt de gerechten nog zoveel smakelijker!  Jason heeft speciaal voor deze pop up zijn bbq van het restaurant laten overbrengen en daarop bereid hij de ganse menu.  Laurence zorgt dan terug voor het drankenassortiment waarbij je kan kiezen uit aangepaste wijnen, bieren, zelfgemaakte sappen of een combinatie van beiden.

In het leven bestaan er nog weinig zekerheden, maar een daarvan is dat je bij Jason en Laurence altijd goed zit voor een culinair avontuur.  Dat hebben ze hier in samenwerking met Delfien en Jeroen nogmaals bewezen!  Als je ook nog eens tussen de varkentjes wilt eten dan ga je snel moeten zijn want de pop up is bijna volgeboekt.  Of kom gewoon eens langs in De Seizoenschuur om van de kwaliteitsvolle producten te genieten!

De Seizoenschuur
Eetgoedstraat 1A
9260 Schellebelle
Facebook: www.facebook.com/De-Seizoenschuur-562731157113550/
Inschrijven op de wekelijkse nieuwsbrief: deseizoenschuur@telenet.be

L'Histoire 32 review: www.insearchoftaste.be/lhistoire-32.html

Enkele weken geleden gingen we in het nieuwe restaurant van Marcelo Ballardin eten.  Door 73 is het nieuwe zusje van Oak en chef Eric Ivandis zorgt daar voor heerlijke comfort food.  Door bij Door 73 langs te gaan, kregen we meteen ook terug zin om nog eens bij Marcelo zelf te gaan eten.  Veel commentaar moet ik daar niet meer bijgeven want uit vorige reviews weten jullie al dat ik een grote fan ben Marcelo's kookkunsten en ook van de bediening daar.  Een gerecht dat ik mij nog van vorig jaar herinner is de Aradoa kip op drie wijzen, waaronder met bbq-saus gelakte vleugeltjes, een taco met kip en guacamole en als laatste werd de kip gepresenteerd met worteltjes, mais en kersen.  Een combinatie die zo lekker was dat ze nog in mijn geheugen gegrift staat.
Deze keer was lam het hoofdingrediënt en dit werd ook terug op drie wijzen gebracht.  Op het bord kregen we een stukje lamszadel van op de Big Green Egg met daarbij een compote van lamsschouder, tomaat en kappertjes.  De derde wijze van het lam was een stukje gebraiseerde lamsnek dat op een toastje gepresenteerd werd.

Maar voor we aan het heerlijke lam waren, hebben we ons eerst tegoed gedaan aan enkele frisse voorgerechten waaronder hamachi met een sorbet van dille en een dressing van doperwt.  Bij het tweede voorgerecht kregen we een mooie gefermenteerde asperge uit Pertuis met skrei en kumquat.  Het volgende gerecht was 'Unagi wanna be' oftewel Unagi op de wijze van Marcelo.  Verscholen onder een hoopje gepofte rijst en eitjes van de vliegvis vind je een mooi gelakt stukje gerookte paling.  Als dessert tenslotte kregen we Madong chocolade uit Papua New guinea die ook terug verscholen zat onder een laagje poeder van radijsjes.

De belangrijkste reden die mij altijd doet terugkomen naar Oak is de smaak die hij in elk gerecht weet te steken.  Van elk gerecht weet hij steeds een echt smaakbommetje te maken!  Op sterrenniveau kookt hij de pannen van het dak, maar ook van simpel streetfood weet hij iets geweldigs te maken.  Vorige week stond hij op het DOK Brewing Festival en daar presenteerde hij een gestoomd bun-broodje met miso gelakte kip, avocado en spicy mayo.  O zo simpel, maar o zo lekker!  Het was om uw uw vingers en duimen letterlijk en figuurlijk af te likken!  De super malse kip was zo lekker dat we gewoon om een tweede broodje geweest zijn.  Marcelo is een echte meester in smaak!

Review 'Oak 2018': www.insearchoftaste.be/oak-2018.html

Review 'Door 73': www.insearchoftaste.be/home/door-73

Chef Timothy Tynes was ik al aan het volgen toen hij nog chef was bij 'Ga Nord'.  In het najaar van 2017 nam hij en zijn vrouw Lynn Van Vaerenbergh restaurant 'Vina Clara' over dat gelegen is aan het Baelaertpark in Borgerhout.  Samen verbouwden ze dit art nouveaupand om tot 'Atelier Maple' en deze avonturen kon je volgen in het tv-programma 'Het Gezin'.  In het programma viel mij vooral zijn kooktalent op en daardoor had ik mij voorgenomen om er eens een bezoekje aan te brengen.  Na 1,5 jaar is het er eindelijk van gekomen.  Het was een zonnige dag en daarom kregen we een plaatsje aangeboden op het stijlvol ingerichte terras.  Daar ging ik van start met hun huiscocktail op basis van bourbon en blauwe bes.  Vrouwlief nam de cocktail van gin, groene thee en kokos.  Daarbij werden een vegetarische taco en een parfait van kippenlevers, gefermenteerde bessen en samba thee geserveerd.

Voor de gerechten mochten we binnen plaatsnemen en daar valt naast de art nouveaustijl, vooral de zachtgroene kleur en het maple-symbool op.  Dit vind je in het restaurant overal terug.  Van de servetten op de stijlvolle gedekte tafels tot op de handdoekjes in de toiletten.  Je ziet dat men hier oog voor detail heeft.  Details waar vooral Lynn een goed overzicht over heeft.  Zij is steeds gefocust en zorgt voor een foutloze bediening.

​Bij het menu kan je kiezen uit 3, 4 of 5 gangen en deze kan je combineren met een dranken-, een bob- of een non-alcoholisch arrangement.  Op het eerste zicht niets speciaals, zou je denken.  Maar het dranken arrangement bestaat niet alleen uit aangepaste wijnen, maar ook uit aangepaste cocktails.  Iets waar weinig restaurants zich aan wagen omdat de combinatie van beiden toch niet altijd zo evident is.  Timothy presenteerde een cocktail bij het gerecht dat luistert naar de naam "Smaken uit Peru".  "De smaken van Peru" vond je in het kommetje terug onder de vorm van een ceviche van gepekelde Corvina, tijgermelk, passievrucht en kaffir.  Daarbij kwam een cocktail van whiskey, passievrucht en limoen dat een perfecte combo was met de ceviche.  De tweede cocktail werd geserveerd bij het dessert van gemarineerde aardbeien, koiji ijs, verse amandel en Japanse kerselaar.  De dessert ging hand-in-hand met de strawberry daiquiri 'Atelier Maple-style'.  Bij de overige gerechten werden er terug wijnen geserveerd en daarvoor gaan we terug naar het eerste voorgerecht dat bestond uit verschillende tomaten variëteiten zoals een tartaar, een sorbet en een vinaigrette van gerookte tomaat.  Deze werden nog extra op smaak gebracht met burratina en ijzerkruid.  Het hoofdgerecht tenslotte was een kalfsentrecôte van de bqq met geroosterde prei, duxelles van champignons en een kroketje van polenta.  Optioneel hebben we er ook nog de krokant gebakken kalfshartzwezerik bijgenomen.  Als laatste wil ik ook nog even het brood vermelden.  Je kon kiezen uit 2 soorten, maar voor mij sprong vooral het focaccia brood eruit!  Dit was er eentje waar ik kon blijven van smikkelen.  Timothy is een gepassioneerde chef en dit merk je onder andere in de mignardises-kar die bij de koffie komt voorgereden.  Daarbij komt Timothy met terechte fierheid zijn zelfbereide koekjes, taartjes en pralines voorstellen.  En als je wilt maakt Timothy zelfs een crêpe suzette voor je aan tafel klaar.  Zo'n heerlijke kar zorgt ervoor dat je met een goed gevoel huiswaarts keert.

Timothy en Lynn hebben op 1,5 jaar tijd al een hele mooi zaak uit de grond gestampt.  Het zijn 2 zeer gepassioneerde mensen.  Dit merk je onder andere aan het stijlvolle ingerichte restaurant, de perfecte bediening, de mooie gerechten met aangepaste cocktails en natuurlijk hun heerlijke mignardises-kar.  Het is een zaak waar we zeker nog meer gaan van horen!  Keep up the good work!

Sang-Hoon Degeimbre opende in 1997 het restaurant L’Air du Temps en sinds 2013 bevind het restaurant zich op de plaats waar je het vandaag kan vinden: Eghezée.  Met L’Air du Temps heeft hij ondertussen al 2 sterren behaalt en volgens sommigen zou hij een van de kanshebbers zijn op een derde ster.  De kok van Koreaanse origine is ook al eens uitgeroepen tot ‘chef van het jaar’.
 
Naast zijn sterrenrestaurant heeft hij ook nog 3 bistro’s die telkens naar de naam ‘SAN’ luisteren.  In 2015 en 2016 opende hij er telkens een in Brussel en in oktober 2017 was het tijd om er eentje in Vlaanderen te openen.  Sang-Hoon werkt graag met groenten en dan is de veggie-stad Gent de ideale plaats.  Sang-Hoon staat uiteraard niet zelf in zijn bistro’s.  Dit laat hij over aan zijn sous-chefs en in Gent is dat Joël Rammelsberg.

​SAN is eigenlijk een lepelrestaurant en alle gerechtjes worden in kommetjes geserveerd.  Op het eerste zicht iets nieuws, maar wie vaak op restaurant gaat heeft ook al opgemerkt dat het mes er vaak maar als versiering bij ligt en je de gerechtjes enkel maar met je vork kan eten.
 
De bistro’s in Brussel hebben allemaal een kleurrijk interieur, maar in Gent hebben ze gekozen voor grijstinten en olijfgroen.  Op foto toont dit erg kaal, maar eenmaal je in het restaurant bent geeft het je wel een gevoel van warmte en rust.  Dit zelfde gevoel krijg je ook van de bediening doordat zij je op een rustige wijze bedienen.

Voor het menu kan je ’s middags kiezen voor een lunchmenu van 2, 3 of 5 gangen en ’s avonds is er enkel het 5 gangen menu dat je ook nog kan uitbreiden met een kommetje seizoensgroenten met de olie van deze tijd.  Sang-Hoon neemt je via het menu mee naar allerlei steden en hun gerechten.  We opteerden ook om de extra gang te nemen en deze bestond deze keer uit bloemkool en kimchi.  De gerechtjes hadden subtiele smaken, maar voor mij mochten de smaken nog meer op de voorgrond treden.

Na onze bezoeken aan al de steden, merkten we op dat we langs ‘Bern’ niet geweest waren.  Dit werd door het team goed opgelost door maar 5 gangen aan te rekenen en nog een extra dessert (ananas op zijn geheel gegaard, ijs van rum en kalamansi) aan te bieden.  Iets wat we zeker konden appreciëren.  Als je van tegenwoordig in een restaurant een (terechte) fout opmerkt dan moet je het meestal doen met een ‘simpele’ sorry.  Hier hebben ze dit keurig opgelost, waarvoor een dikke pluim.  Aan dit soort zaken merk je dat het team een goede leermeester heeft en dat ze respect hebben voor de klanten.

Van tegenwoordig springen in Gent de culinaire restaurants als paddenstoelen uit de grond, maar de koning van Gent blijft voor mij nog altijd Marcelo Ballardin van restaurant Oak.  Het was dan ook geen verrassing als ik te hoor kreeg dat hij in het najaar van 2018 een tweede restaurant ging openen met de naam 'Door 73'..  De enige verrassing was dat het nieuwe restaurant in dezelfde straat (Hoogstraat) als Oak ging gehuisvest zijn.  Er zit zelfs maar 150m tussen beide restaurants.  Gaan beide restaurants dan geen concurrentie zijn voor elkaar?  Neen, want beiden zijn andere keukens.  Het begint er al mee dat Marcelo in Oak blijft koken en dat hij zijn sous-chef Eric Ivandis 150m verderop gaat laten koken.  Voor de verfijnde en vernieuwende keuken moet je nog steeds in Oak zijn en in Door 73 staat er comfort food op het menu.  Eric Ivandis vult de kaart met verschillende sharing dishes die smaken van over de hele wereld bevatten.

Bij 'Door 73' hanteren ze het sharing-principe en dat vind ik altijd tof omdat ik op deze manier van verschillende gerechtjes kan proeven.  De lunch begonnen we met enkele oestertjes en kippenvleugels die op een bedje van smeulend hooi gepresenteerd werden.  Daarbij werd een zeer luchtige saus van maïs gepresenteerd.  Als laatste starter kozen we voor de nu al legendarische vitello tonato!  Eric's creatie van vitello tonato is en soort van grote puff die met de espumafles gevuld wordt met de tonatosaus.  De puff wordt afgewerkt met gerookte Holstein en een fris slaatjes.  Als je de puff doorsnijd dan loopt de tonatosaus over de Holstein en samen zijn ze een goddelijke combinatie!

Voor het hoofdgerecht wordt er voorgesteld om maar 1 hoofdgerecht en 1 side dish per persoon te nemen omdat ze nogal goed vullen.  De gerechten en zeker de side dishes zien er zo lekker uit dat ze roepen om er meerdere te nemen, maar ik beslis om de raad van de dame op te volgen.  Achteraf een wijselijke beslissing want als 'goede eters' zaten we al goed vol en was er enkel nog maar plaats om een kaasbordje te delen.  Dat plankje was overigens goed gevuld voor de prijs van maar 13,50€.  Maar nu over naar onze hoofdgerechten.  Ik kreeg een Staub met een familiegerecht van de chef, namelijk 'grandma's meatloaf'.  Een 'frikandon' met smeuïge puree en overgoten met een smaakvolle jus.  Aan de overkant kwam er een malse Iberico varkenslende met bacon dressing aan tafel.  Beide hoofdgerechten waren zeer lekker, maar de sterren van de tafel waren voor mij toch de side dishes.  In een pannetje kregen we gebakken aardappelen met aioli.  Zo simpel, maar o zo lekker!  De tweede side dish was gepofte aubergine met granaatappel en harissa waarbij je met nacho's lekker kon in dippen.

Als je naar het broertje van Oak gaat eten dan heb je natuurlijk hoge verwachtingen en Eric Ivandis weet deze op zijn gemakje in te lossen. Je kan beide keukens totaal niet met elkaar vergelijken, maar één ding hebben ze wel met elkaar gemeen en dat is 'smaak'!  Alle gerechtjes waren zeer smaakvol en nodigen ons uit om de rest van de kaart en side dishes eens te komen proeven.