Chef Timothy Tynes was ik al aan het volgen toen hij nog chef was bij 'Ga Nord'.  In het najaar van 2017 nam hij en zijn vrouw Lynn Van Vaerenbergh restaurant 'Vina Clara' over dat gelegen is aan het Baelaertpark in Borgerhout.  Samen verbouwden ze dit art nouveaupand om tot 'Atelier Maple' en deze avonturen kon je volgen in het tv-programma 'Het Gezin'.  In het programma viel mij vooral zijn kooktalent op en daardoor had ik mij voorgenomen om er eens een bezoekje aan te brengen.  Na 1,5 jaar is het er eindelijk van gekomen.  Het was een zonnige dag en daarom kregen we een plaatsje aangeboden op het stijlvol ingerichte terras.  Daar ging ik van start met hun huiscocktail op basis van bourbon en blauwe bes.  Vrouwlief nam de cocktail van gin, groene thee en kokos.  Daarbij werden een vegetarische taco en een parfait van kippenlevers, gefermenteerde bessen en samba thee geserveerd.

Voor de gerechten mochten we binnen plaatsnemen en daar valt naast de art nouveaustijl, vooral de zachtgroene kleur en het maple-symbool op.  Dit vind je in het restaurant overal terug.  Van de servetten op de stijlvolle gedekte tafels tot op de handdoekjes in de toiletten.  Je ziet dat men hier oog voor detail heeft.  Details waar vooral Lynn een goed overzicht over heeft.  Zij is steeds gefocust en zorgt voor een foutloze bediening.

​Bij het menu kan je kiezen uit 3, 4 of 5 gangen en deze kan je combineren met een dranken-, een bob- of een non-alcoholisch arrangement.  Op het eerste zicht niets speciaals, zou je denken.  Maar het dranken arrangement bestaat niet alleen uit aangepaste wijnen, maar ook uit aangepaste cocktails.  Iets waar weinig restaurants zich aan wagen omdat de combinatie van beiden toch niet altijd zo evident is.  Timothy presenteerde een cocktail bij het gerecht dat luistert naar de naam "Smaken uit Peru".  "De smaken van Peru" vond je in het kommetje terug onder de vorm van een ceviche van gepekelde Corvina, tijgermelk, passievrucht en kaffir.  Daarbij kwam een cocktail van whiskey, passievrucht en limoen dat een perfecte combo was met de ceviche.  De tweede cocktail werd geserveerd bij het dessert van gemarineerde aardbeien, koiji ijs, verse amandel en Japanse kerselaar.  De dessert ging hand-in-hand met de strawberry daiquiri 'Atelier Maple-style'.  Bij de overige gerechten werden er terug wijnen geserveerd en daarvoor gaan we terug naar het eerste voorgerecht dat bestond uit verschillende tomaten variëteiten zoals een tartaar, een sorbet en een vinaigrette van gerookte tomaat.  Deze werden nog extra op smaak gebracht met burratina en ijzerkruid.  Het hoofdgerecht tenslotte was een kalfsentrecôte van de bqq met geroosterde prei, duxelles van champignons en een kroketje van polenta.  Optioneel hebben we er ook nog de krokant gebakken kalfshartzwezerik bijgenomen.  Als laatste wil ik ook nog even het brood vermelden.  Je kon kiezen uit 2 soorten, maar voor mij sprong vooral het focaccia brood eruit!  Dit was er eentje waar ik kon blijven van smikkelen.  Timothy is een gepassioneerde chef en dit merk je onder andere in de mignardises-kar die bij de koffie komt voorgereden.  Daarbij komt Timothy met terechte fierheid zijn zelfbereide koekjes, taartjes en pralines voorstellen.  En als je wilt maakt Timothy zelfs een crêpe suzette voor je aan tafel klaar.  Zo'n heerlijke kar zorgt ervoor dat je met een goed gevoel huiswaarts keert.

Timothy en Lynn hebben op 1,5 jaar tijd al een hele mooi zaak uit de grond gestampt.  Het zijn 2 zeer gepassioneerde mensen.  Dit merk je onder andere aan het stijlvolle ingerichte restaurant, de perfecte bediening, de mooie gerechten met aangepaste cocktails en natuurlijk hun heerlijke mignardises-kar.  Het is een zaak waar we zeker nog meer gaan van horen!  Keep up the good work!

Sang-Hoon Degeimbre opende in 1997 het restaurant L’Air du Temps en sinds 2013 bevind het restaurant zich op de plaats waar je het vandaag kan vinden: Eghezée.  Met L’Air du Temps heeft hij ondertussen al 2 sterren behaalt en volgens sommigen zou hij een van de kanshebbers zijn op een derde ster.  De kok van Koreaanse origine is ook al eens uitgeroepen tot ‘chef van het jaar’.
 
Naast zijn sterrenrestaurant heeft hij ook nog 3 bistro’s die telkens naar de naam ‘SAN’ luisteren.  In 2015 en 2016 opende hij er telkens een in Brussel en in oktober 2017 was het tijd om er eentje in Vlaanderen te openen.  Sang-Hoon werkt graag met groenten en dan is de veggie-stad Gent de ideale plaats.  Sang-Hoon staat uiteraard niet zelf in zijn bistro’s.  Dit laat hij over aan zijn sous-chefs en in Gent is dat Joël Rammelsberg.

​SAN is eigenlijk een lepelrestaurant en alle gerechtjes worden in kommetjes geserveerd.  Op het eerste zicht iets nieuws, maar wie vaak op restaurant gaat heeft ook al opgemerkt dat het mes er vaak maar als versiering bij ligt en je de gerechtjes enkel maar met je vork kan eten.
 
De bistro’s in Brussel hebben allemaal een kleurrijk interieur, maar in Gent hebben ze gekozen voor grijstinten en olijfgroen.  Op foto toont dit erg kaal, maar eenmaal je in het restaurant bent geeft het je wel een gevoel van warmte en rust.  Dit zelfde gevoel krijg je ook van de bediening doordat zij je op een rustige wijze bedienen.

Voor het menu kan je ’s middags kiezen voor een lunchmenu van 2, 3 of 5 gangen en ’s avonds is er enkel het 5 gangen menu dat je ook nog kan uitbreiden met een kommetje seizoensgroenten met de olie van deze tijd.  Sang-Hoon neemt je via het menu mee naar allerlei steden en hun gerechten.  We opteerden ook om de extra gang te nemen en deze bestond deze keer uit bloemkool en kimchi.  De gerechtjes hadden subtiele smaken, maar voor mij mochten de smaken nog meer op de voorgrond treden.

Na onze bezoeken aan al de steden, merkten we op dat we langs ‘Bern’ niet geweest waren.  Dit werd door het team goed opgelost door maar 5 gangen aan te rekenen en nog een extra dessert (ananas op zijn geheel gegaard, ijs van rum en kalamansi) aan te bieden.  Iets wat we zeker konden appreciëren.  Als je van tegenwoordig in een restaurant een (terechte) fout opmerkt dan moet je het meestal doen met een ‘simpele’ sorry.  Hier hebben ze dit keurig opgelost, waarvoor een dikke pluim.  Aan dit soort zaken merk je dat het team een goede leermeester heeft en dat ze respect hebben voor de klanten.

Van tegenwoordig springen in Gent de culinaire restaurants als paddenstoelen uit de grond, maar de koning van Gent blijft voor mij nog altijd Marcelo Ballardin van restaurant Oak.  Het was dan ook geen verrassing als ik te hoor kreeg dat hij in het najaar van 2018 een tweede restaurant ging openen met de naam 'Door 73'..  De enige verrassing was dat het nieuwe restaurant in dezelfde straat (Hoogstraat) als Oak ging gehuisvest zijn.  Er zit zelfs maar 150m tussen beide restaurants.  Gaan beide restaurants dan geen concurrentie zijn voor elkaar?  Neen, want beiden zijn andere keukens.  Het begint er al mee dat Marcelo in Oak blijft koken en dat hij zijn sous-chef Eric Ivandis 150m verderop gaat laten koken.  Voor de verfijnde en vernieuwende keuken moet je nog steeds in Oak zijn en in Door 73 staat er comfort food op het menu.  Eric Ivandis vult de kaart met verschillende sharing dishes die smaken van over de hele wereld bevatten.

Bij 'Door 73' hanteren ze het sharing-principe en dat vind ik altijd tof omdat ik op deze manier van verschillende gerechtjes kan proeven.  De lunch begonnen we met enkele oestertjes en kippenvleugels die op een bedje van smeulend hooi gepresenteerd werden.  Daarbij werd een zeer luchtige saus van maïs gepresenteerd.  Als laatste starter kozen we voor de nu al legendarische vitello tonato!  Eric's creatie van vitello tonato is en soort van grote puff die met de espumafles gevuld wordt met de tonatosaus.  De puff wordt afgewerkt met gerookte Holstein en een fris slaatjes.  Als je de puff doorsnijd dan loopt de tonatosaus over de Holstein en samen zijn ze een goddelijke combinatie!

Voor het hoofdgerecht wordt er voorgesteld om maar 1 hoofdgerecht en 1 side dish per persoon te nemen omdat ze nogal goed vullen.  De gerechten en zeker de side dishes zien er zo lekker uit dat ze roepen om er meerdere te nemen, maar ik beslis om de raad van de dame op te volgen.  Achteraf een wijselijke beslissing want als 'goede eters' zaten we al goed vol en was er enkel nog maar plaats om een kaasbordje te delen.  Dat plankje was overigens goed gevuld voor de prijs van maar 13,50€.  Maar nu over naar onze hoofdgerechten.  Ik kreeg een Staub met een familiegerecht van de chef, namelijk 'grandma's meatloaf'.  Een 'frikandon' met smeuïge puree en overgoten met een smaakvolle jus.  Aan de overkant kwam er een malse Iberico varkenslende met bacon dressing aan tafel.  Beide hoofdgerechten waren zeer lekker, maar de sterren van de tafel waren voor mij toch de side dishes.  In een pannetje kregen we gebakken aardappelen met aioli.  Zo simpel, maar o zo lekker!  De tweede side dish was gepofte aubergine met granaatappel en harissa waarbij je met nacho's lekker kon in dippen.

Als je naar het broertje van Oak gaat eten dan heb je natuurlijk hoge verwachtingen en Eric Ivandis weet deze op zijn gemakje in te lossen. Je kan beide keukens totaal niet met elkaar vergelijken, maar één ding hebben ze wel met elkaar gemeen en dat is 'smaak'!  Alle gerechtjes waren zeer smaakvol en nodigen ons uit om de rest van de kaart en side dishes eens te komen proeven.

Vier jaar geleden maakte ik voor de eerste maal kennis met de curry’s van Pavan Bajwa.  Zij stond toen met haar foodtruck ‘Mission Masala’ op het foodtruckfestival 'Barrio Cantina' waar haar vriend, Tim Van den Heuvel, medeorganisator van was. 
Pavan leerde de geheimen van de Indische keuken kennen via haar Noord-Indische ouders en samen met Tim reisden ze langs verschillende hippe steden om te zoeken naar de Indische keuken die op een moderne en frisse manier gebracht wordt.
Haar curry’s legde haar geen windeieren want twee jaar geleden kwam er al een tweede foodtruck bij.  “Bombay BBQ” was de nieuwe telg in de familie en aan deze foodtruck moet je zijn als je een liefhebber bent van burgers, maar dan wel met een Indian touch. Begin 2018 zijn ze hun eigen restaurant begonnen waarbij ze het beste van beide foodtrucks serveren.

​Ik moet zeggen dat ik meteen aan het interieur van het restaurant verkocht was.  Het restaurant is ingericht zoals je dat alleen maar in India tegenkomt: Bollywood-posters, straatlantaarns en voor mij zijn de eyecatchers van het restaurant de muurschildering “Curry Club” en het neon-logo.  De warme kleuren en de leuke details zorgen ervoor dat je direct mee bent met het Indische verhaal.

Puri Bombs
Een krokant soesje gevuld met aardappel, linzen, koriander, tamarinde en zoete yoghurt.
Bang Bang Bhaji
Uienbeignets met tamarinde en komkommer-yoghurt raita.
Malabar Mussels
Mossels gekookt in een bouillon van gember, look, kurkuma en limoen.
Afgewerkt met kokosnoot en curryblaadjes.
Garlic Butter Naan & Boondi Raita
Sticky Goan Ribs
12u gegaarde Duroc de Batalle ribben en gelakt met tamarinde.
Lamb Kofta Curry
Lamskofta in een tomatensaus met kaneel en kruidnagel.
Afgewerkt met worteltjes op zuur.
Boom Ting Butter Chicken
Gegrilde kip in een romige tomatensaus met veel boter.
Samosa Chaat
Samosa met kikkererwten curry, pikante tamarinde, zoete yoghurt, rode ui, granaatappel en koriander.

Met het restaurant bouwen Pavan en Tim verder aan het succesverhaal dat 'Mission Masala' is.  Met hun mooie inrichting en smaakvolle Indische gerechtjes zetten ze een echt top concept neer.  Eentje dat de reis naar Antwerpen zeker waard is.  En is de afstand toch iets te ver voor jou, dan zal je ze deze zomer beslist wel eens tegenkomen op een of ander foodtruckfestival.

Een rijsttafel smaakt altijd en een gerecht dat daarbij onmisbaar is, is nasi goreng.  “Nasi” betekent gekookte rijst en “goreng” betekent gebakken.  De rijst wordt dus eerst gekookt, dan laat je deze afkoelen en vervolgens wordt hij nog eens opgebakken.  Nasi goreng kan in Indonesië gezien worden als een nationaal gerecht dat voornamelijk bestaat uit gekookte rijst, sojasaus en/of ketjap.  De nasi wordt dan meestal nog aangevuld met gebakken uitjes, atjar, sambal, kroepoek, saté, pindasaus en een spiegeleitje.  Eigenlijk wordt nasi gegeten als ontbijt en wordt deze bereid met de overschotjes van de dag voordien.  Men eet er ook vaak een spiegeleitje bij omdat er in Indonesië niet altijd vlees en vis voorhanden is.  Nasi goreng is niet enkel mijn favoriet, maar ook deze van Sergio Herman.  Toen Sergio's vader nog de plak zwaaide in Oud Sluis stond er voor de werknemers maandelijks wel eens nasi op het menu.  Het is één van zijn favoriete gerechten en nu maakt hij het ook nog regelmatig voor zijn kinderen die er even dol op zijn.  Daarom was er geen toepasselijker recept dan dit uit Sergio’s kookboek 'Simple Food'.  Je hebt er wel wat ingrediënten voor nodig, maar je bent vrij om te werken met de restjes uit je koelkast en er je eigen draai aan te geven.  Het neemt een beetje tijd in beslag, maar als je daarna al die kleur- en smaakvolle kommetjes op tafel ziet staan dan weet je dat het dubbel en dik de moeite was om dit eens klaar te maken.

Ingrediënten:
600 g filet van kippenbil
Zwarte peper
Zeezout
Klontje boter
2 dl pindakaas
2 tl indo sambal
4 augurken
2 dl yoghurt
1 citroen
2 spiegeleitjes
Kroepoek

Nasi:
Plataardige olie
1 zoete ui in halve ringen gesneden
1 teentje geperste knoflook
1 heel fijngesneden wortel
2 tl indo sambal badjak
1 verse fijngesneden chilipeper zonder zaadjes
400 g gekookte basmatirijst
2 el sojasaus
2 el ketjap
2 el sweet chilisaus
1/2 dl kippenbouillon
Zwarte peper
Zeezout
1 limoen
1 el geroosterde pindanoten
2 el krokante uitjes
Koriander
​
Spitskoolslade:
1 dl basisvinaigrette
1 tl sojasaus
1 tl ketjap
1 kleine fijngesneden sjalot
1 el gehakte koriander
1 el gehakte munt
1 spitskool

Basisvinaigrette:
4 dl olijfolie
1 dl chardonnay-azijn
1 dl sushiazijn
Zwarte peper
Zeezout
​rasp van 1 citroen

Bereiding:
Nasi:
verhit de olie in een wok en bak de ui, knoflook en wortel aan.  Voeg de sambal en chilipeper toe en bak even mee.  Voeg ook de rijst toe en bak verder.  Giet de sojasaus en ketjap erbij en roer goed om.  Voeg de sweet chilisaus en de kippenbouillon toe, en kruid met zwarte peper en zeezout.  Werk af met limoenrasp, geroosterde pindanoten, krokante uitjes en enkele blaadjes koriander.

Basisvinaigrette:
Meng alle ingrediënten.

Spitskoolsalade:
Meng de basisvinaigrette met beetje sojasaus, ketjap, sjalot, koriander en munt.  Snij de spitskool in mooie julienne en breng die op smaak met de vinaigrette.

Snij de kippenbilfilets in gelijke lange stukken en rijg die aan satéprikkers.  Maak er zo 8.  Kruid de kippenspiesjes met zwarte peper en zeezout en bak deze aan in boter.  Serveer de spiesjes op een schoteltje, overgiet met warme pindakaas en werk af met een theelepel indo sambal.  Snij de augurken in partjes en doe die in een kom.  Werk de yoghurt op met wat citroenrasp, zwarte peper en zeezout, en giet over de augurken.  Werk af met 1 theelepel indo sambal en citroenrasp.  Serveer hier de nasi, spitskoolsalade, spiegeleitjes en kroepoek erbij

Simple Food
Sergio Herman
Uitgeverij Minestrone
29,50€
www.standaardboekhandel.be/seo/nl/boeken/basiskookboeken/9789490028817/mara-grimm-sergio-herman/simple-food

Zoals elk jaar ben ik 2018 begonnen met een to-do lijstje.  Maar door het begin van een nieuw project, namelijk de aankoop van een stukje grond en bouwplannen, heb ik een beetje moeten snoeien in mijn lijstje.  Waar ik dit jaar zeker een bezoekje aan gebracht heb, is aan mijn 3 favoriete eetplekken Cuines, 33, Oak en Benoit & Bernard Dewitte.  Dit omdat ik weet dat je daar nooit teleurgesteld buiten komt.  En ook dit jaar hebben ze me terug kunnen bekoren met enkele excellente gerechten.  Eén daarvan was de Beetroot 'Butterfly' van Edwin Menue.  Met rode biet, rundsvlees, ganzenlever en zwarte look creëerde hij een vlinder in mijn bord.  Een echt kunstwerkje en een mooi voorbeeld van zijn gevoel voor smaak en presentatie.  Marcello Ballardin van Oak blaasde mij dan terug van mijn stoel door een drie-luik te brengen van Aradoa kip.  Deze kwam aan tafel in de vorm van gelakte vleugeltjes, een taco die gevuld was met de bil en de borst die gepresenteerd werd met worteltjes, maïs en kersen.  Dit was driemaal prijs met de borst als absolute uitschieter!

We hebben ook enkele nieuwe restaurants bezocht waar vooral Pulpo uit Sint-Martens-Latem goed in de smaak gevallen is.  Het Mediterraanse restaurant heeft ons dit jaar driemaal mogen verwennen met smaakvolle tapas en pasta's.  Als je er eens langs gaat moet je zeker eens hun signatuurgerecht pulpo met paprika en aioli proeven!
​Een tweede dat mij dit jaar positief verrast heeft, is restaurant Woestyne uit Aalter.  Daar ontvangt een jong stel je in een mooie hoeve.  En ondanks dat chef Tim Vervynckt mooie gerechten op onze borden toverde, zal het toch zijn zelfgemaakt brood zijn dat mij zal bijblijven.  Speciaal voor het restaurant heeft Tim 'Julépice' gecreëerd.  Een kruidenbrood op basis van olijfolie, grof zeezout en komijn.  Een brood waarvoor ik gerust de files op de E40 in Aalter nog eens wil trotseren :)

En om af te sluiten heb natuurlijk nog mijn verlanglijstje dat ik dit jaar kort gehouden heb omdat we het in 2019 wel zeer druk zullen hebben met ons project.  Bij mijn drie favoriete adresjes zullen we zeker eens passeren, maar verder wil ik ook eindelijk eens een bezoekje brengen aan De Lindehof van Soenil Bahadoer.  Deze staat er al jaren op en het wordt nu toch eens tijd dat ik zijn wonderlijke keuken ontdek.  Niet zover daarvandaan is Tribeca gelegen en ik denk dat het daar in de open keuken wel fascinerend moet zijn om Jan Sobecki aan zijn gerechten te zien werken.  In 2019 wil ik ook nog eens een bezoekje brengen aan het meest sympathieke koppel uit de horeca, namelijk Jason Spinoy en Laurence Menten.  In 2017 zorgden ze met hun restaurant L'Histoire 32 voor de ontdekking van het jaar  Maar in 2019 wil ik een bezoekje brengen aan hun nieuw restaurant Burnt om Jason zijn kunsten aan de Japanse Konro te bewonderen.  In 2018 stond Atelier Maple van Timothy Tynes en Lynn Van Vaerenbergh al op het programma, maar zijn we er jammer genoeg niet geraakt.  Iets waar we in 2019 dus dringend werk van moeten maken.  Als laatste op het verlanglijst staat Sergio Herman's laatste nieuwe kindje, de Blueness Bar in het Strandhotel te Cadzand.  Daar ben ik eens benieuwd hoe hij een Japanse twist aan de Zeeuwse producten gaat geven.  Zoals je ziet is het een beperkt lijstje, maar wel eentje met plaatsen waar er telkens de pannen van het dak gekookt wordt!

Voor de rest wens ik jullie een jaar vol culinaire avonturen!

In april maakten we een eerste maal kennis met Pulpo ( pulpo-by-lautre-vie.html) en dit is ons toen zo goed bevallen dat het ondertussen al onze derde keer is dat we er passeerden.  Al van bij je binnenkomst neemt het mooie en warme interieur je mee naar een plaatsje onder de zon.  Eenmaal plaats genomen aan een houten tafeltje, kan je je al onmiddellijk te goed doen aan enkele grissini's en lekkere dips.  Daarmee wordt al onmiddellijk de trend gezet voor de ganse avond.  Een avond vol tapas en zuiderse gerechten aan zeer democratische prijzen.  Dit allemaal maakt dat het mediterraans concept ons hartje veroverd heeft.  

Deze avond zijn we gestart met, hoe kan het ook anders, het gerecht van het restaurant: pulpo die geserveerd wordt met een bbq salsa, paprika, aioli en aardappel.  Een gerecht met heerlijke smaken dat goed het hele concept en avond weergeeft.  Een vaste tapa op onze bestelbon zijn de 'croquettas del dia' die gevuld zijn met txistorra worst.  Dit zelfde worstje komen we ook terug op de bruschetta van het seizoen waarbij de bruschetta verder belegt wordt met burrata, gekarameliseerde sjalot en balsamico.  Een winnende combinatie!  Een nieuwe tapa op de kaart was de calamares fritos met een salsa van aioli en basilicum.  Eentje die van mij een blijvend plaatsje op het menu mag krijgen.  Als hoofdgerecht kozen we ook voor een nieuwkomer: carrillada de cerdo oftewel in Porto en Madeira traag gegaarde varkenswang die daardoor super mals was.  Afsluiten deden we met een klassieke tiramisu.  Het was terug een heel aangename avond vol met smaakvolle gerechtjes.  En daardoor weet ik zeker dat we in 2019 er ook wel een aantal keer zullen passeren.

Sinds 2015 zijn we elk jaar al eens langs de 'oude spinnerij van Zele' gegaan, al was dit vorig jaar voor een proefsessie van 'Eerste Kok van België' Ignace Wattenberge (sous-chef FDL) eerste-kok-van-belgie-2018-ignace-wattenberge.html  Wie nog een goed geheugen heeft, weet dat Lode Dr Roover in 2011 ook al met de titel van 'Eerste Kok van België' mocht pronken.  Ondertussen heeft Lode in 2017 de Belgische finale van Bocuse D'Or gewonnen en mocht hij dit jaar onze Belgische eer gaan verdedigen op de Europese finale in Turijn.  Na een maandelange voorbereiding heeft Lode daar een geweldige prestatie neergezet die hem een zesde plaats en een ticket voor de wereldfinale in Lyon opleverde.  Supporteren maar dat hij ook daar een mooie prestatie neerzet en dat we nog eens een podiumplaats mogen behalen!  Wie Lode van dichtbij wil aanmoedigen, kan zich op hun website inschrijven voor de fantrip naar Lyon.

Ik kan alleen maar beamen dat ze in Zele een aardig potje kunnen koken.  Door de jaren heen heb ik ze er telkens weten op vooruit te gaan.  Al van bij het ontvangst was het duidelijk dat ze naar bediening toe een stap vooruit gezet hebben.  Twee heren in keurig pak zorgden voor een vlotte bediening en de sommelier van de twee gaf ons telkens een zeer gepassioneerde uitleg bij de begeleidende wijnen.  Ook een pluim voor hem omdat hij bij één van de gerechten ook eens voor een bier in plaats van een wijn koos om een gerecht te ondersteunen.  Voor bij het gerecht met haas koos hij voor 'Duchesse de Bourgogne' van brouwerij Verhaeghe te Vichte.  Een zoet-fruitig bier dat zeer goed paste bij het stukje wild.

Lode en Ignace deden hun titels alle eer aan en verwenden ons terug met heerlijke gerechten die qua balans, smaak en presentatie terug top waren.  Veel respect voor Lode want je moet het toch maar doen.  Een restaurant runnen, traiteurdienst voor het Eindejaar, een gezin en dan nog trainen en de nodige stress bij de voorbereiding voor de grote finale van Bocuse d'Or.  Ik denk dat deze mens meer dan 24u op een dag heeft :) Alvast veel succes en maak ons in Lyon maar apetrots!  Ik duim alvast!

Website: www.restaurantfleurdelin.be/

Alcohol in het verkeer kan niet en daar moeten de restaurants vandaag de dag dus rekening mee houden.  De meeste restaurants bieden een BOB-arrangement aan waarbij je in het ene restaurant effectief enkele proevertjes krijgt van de wijn, maar waarbij je in het andere restaurant bijna nog evenveel wijn krijgt als bij een gewoon arrangement en je nog even 'dronken' buiten komt.  Ook de markt speelt in op de alcoholvrije trend en heeft van tegenwoordig een gans gamma aan alcoholvrije drankjes (vb. Crodino) die de restaurants kunnen aanbieden.  De betere restaurants maken echter zelf hun alcoholvrije creaties en daar merk ik dat daar nog een ganse zoektocht bezig is.  Het ene restaurant slaagt er al beter in dan het andere om passende drankjes bij het menu aan te bieden.  De ene experimenteert bijvoorbeeld met gefermenteerde sapjes waarbij je toch vaak uitgesproken smaken tegen komt en ik stel mij dan ook de vraag of dit bij veel mensen in de smaak valt.  Andere restaurants, zoals bv. Cuines 33, maken dan terug sappen die niet gefermenteerd zijn en waarbij de smaken toch toegankelijker zijn.  De restaurants leveren dus veel inspanningen om een passend en aangenaam alternatief te bieden voor de mensen die BOB zijn of geen alcohol wensen/mogen drinken.  Maar ik stel mij wel de vraag of deze arrangementen veel genomen worden.  Als ik in de restaurants even rondom mij kijk dan merk ik toch op dat deze alcoholvrije arrangementen toch weinig genomen worden.  Ik denk dat de meeste mensen zich toch beperken tot één glaasje wijn en water.  Misschien is een arrangement waarbij een combinatie gemaakt wordt van wijn en sapjes een beter alternatief?

Bij Cuines, 33 trekken ze al langer de kaart van een non-alcoholisch gamma.  Van bij de start bij het aperitief kun je al voor een heerlijke 0% alcohol cocktail kiezen.  Maar omdat ik later op de avond voor de 'juice pairing' ging gaan, koos ik als aperitief toch voor één met een paar graden.  Omdat ik deze avond BOB was en ik een sapje wel kan appreciëren, ging ik dus voor de 'juice pairing'.  Het eerste sapje bestond uit komkommer en verveine.  Je zou denken dat het komkommer-sapje maar een beetje 'slapjes' zou zijn, maar het sapje was lichtjes pittig en zorgde op deze manier voor een lichte 'kick' bij de ceviche van zeebaars en komkommer.
Het tweede sapje was rode bietensap met gember.  De aardse smaken werden door de gember een beetje getemperd en paste terug goed samen met de beetroot 'butterfly', rundsvlees en ganzenlever.
Ben ik liefhebber van alle sapjes?  Neen, het derde sapje was ice tea 'shiso' en deze was naar mijn persoonlijke smaak een beetje te vlak van smaak.  Van mij had er nog iets bij gemogen dat de ice tea iets meer 'spannender' maakte.
De vierde tapa was roodbaars met tomaat en deze kreeg het gezelschap van een echt smaakbommetje, namelijk een heldere bouillon van tomaat.  Waw, wat was me dat een intense smaak van tomaat!
En dan moest de lekkerste van allemaal nog komen: een bouillon van ui, hooi en koffie.  Deze werd in een kommetje aan tafel geserveerd met brandend hooi dat het aroma nog versterkte.  Deze bouillon werd geserveerd bij een rundstartaar en rund van op de BGE.  Een kommetje vol van smaak dat het gerecht nog naar een hoger niveau tilde.

Voor mij was de 'juice pairing' in plaats van het wijnarrangement absoluut geen straf.  In tegendeel!  Het maakte mij steeds nieuwsgierig welk sapje ik zou krijgen, hoe deze zou smaken en hoe dit bij de tapa zou passen.  Ik moet zeggen dat Edwin en zijn team er goed in geslaagd zijn om een alcoholvrij alternatief op de kaart te zetten.  Ik heb er echt van genoten en ga er mij in de toekomst zeker nog eens aan wagen.

Website: www.cuines33.be/