Jason en Laurence hebben in Aalst al voor verschillende succesverhalen getekend.  Maar na al die jaren in Aalst vonden ze het tijd om zich ergens definitief te vestigen.  In Goeferdinge, een plaatsje in de Vlaamse Ardennen, besloten ze om een nieuw restaurant te bouwen dat volledig aan hun wensen voldeed.  Vorig jaar kon je tijdens hun zomerse pop up al een glimp opvangen van hun veelbelovend bouwproject en begin dit jaar konden ze de deuren eindelijk openen.  Naast dit nieuw begin, was er dit jaar nog een heuglijke gebeurtenis voor hen.  Jason en Laurence mochten hun eerste kindje verwelkomen.  Met deze twee mooie gebeurtenissen kan je wel zeggen dat ze zich in Goeferdinge gesetteld hebben en dat hun toekomst er rooskleurig en veelbelovend uitziet.

​Hun restaurant is een echt pareltje geworden waarbij er veel natuurelementen in verwerkt zitten zoals bijvoorbeeld de houten toog waarbij je via een groot glazenpartij een mooi uitzicht hebt op de tuin en de koeien die er in de wei er naast lopen te grazen.  Natuurlijk kan je je ogen ook de kost geven aan de chefs die vlak voor je neus de gerechten bereiden.  Indien je met een groter gezelschap bent of je zit liever een beetje afgezonderd dan hebben ze ook nog een aparte ruimte.

Iets waarvoor we al jaren trouwe fan zijn van hun restaurants is door Jason zijn smaakbommetjes.  Vorig jaar was zijn langoustine met kimchi en XO-saus een van mijn favoriete gerechten.  En ook nu heeft hij alweer gesolliciteerd naar het gerecht van het jaar.  Jason presenteerde ons een stukje Holstein dat eerst gerijpt was in koji wat het vlees zeer zacht maakte en de smaak van het vlees nog meer accentueerde.  Daarbovenop kwam nog een stukje beenmerg en een smaakvolle saus.  WAW!!!  Dit is iets dat ik niet snel zal vergeten!  Maar voor we aan deze klapper kwamen, had Jason ons al verwend met andere smaakbommetjes zoals een brioche met daarop een snede lardo en gerookte paling, een kroketje van kreeft met XO en kimchi, een pannenkoekje van gefermenteerde aardappel met foie en champignons, in kombu gegaarde maigre, gerijpte hamachi, ...  Vervolgens dacht ik dat er een kaasbordje kwam, maar in de plaats daarvan kregen we een onebite van Pas de Rouge, Brokkelkaas en gefermenteerde pruim waar meer smaak in zat dan in een ganse kaasplank.  Soms kunnen desserts nogal flauwtjes uitvallen.  Maar ook hier wist Jason ons te verrassen.  Door het gebruik van smaakmakers zoals oude balsamico en walnoten, zorgde Jason nog voor een pittige kick in zijn desserts.

De Vlaamse Ardennen is weer een absolute parel rijker.  We hadden veel verwacht van hun nieuwe restaurant, maar Jason en Laurence hebben onze verwachtingen zeker en vast ingelost.  De mooie architectuur, de vibe in het restaurant, de charmante Laurence en 'the king of taste' Jason zorgen ervoor dat we met plezier de trip naar de Vlaamse Ardennen maken.

www.ateliergist.be/nl

​Noord-Brabant staat al een tijdje op mijn culinaire agenda want met restaurants zoals onder andere de Lindehof en de Treeswijkhoeve is Noord-Brabant een echt culinair landschap.  Maar voor ons uitstapje naar Nederland hadden we gekozen voor Tribeca te Heeze omdat hun afgelegde parcours, menu en interieur ons wel heel erg aansprak.  Waar het vroegere tweesterrenrestaurant Boreas gelegen was, is nu Tribeca gehuisvest.  Enkele jaren geleden nam Jan en Claudia Sobecki het pand over en lieten het een ganse metamorfose ondergaan.  In 2016 openden ze de deuren en na amper 4 maanden pronkten er al 2 mooie Michelin sterren aan de voorgevel.  Toeval was dit niet want Sobecki werkte onder meer bij Pavillon Ledoyen in Parijs, Craft in New York (in de wijk Tribeca > vandaar de naam) en bij Chapeau in Bloemendaal waar hij twee sterren behaalde.  Niet te verwonderen dus dat hij zich in no time bij de beste restaurants van Nederland mag nestelen.  Op het moment dat we er onze benen onder tafel schuifden, is Tribeca in de Gault Millau juist gestegen naar 19/20 en staan ze op nr 2 in de Lekker 500.

​Het restaurant is gelegen in het kleine dorpje Heeze en bestaat uit 3 delen.  Als je het restaurant binnenkomt mag je eerst plaatsnemen in de gezellige zeteltjes aan het haardvuur waar je kan genieten van je aperitief en talrijke amuses.  Daarnaast bestaat het restaurant uit twee ruimtes waar je kan genieten van verschillende menu’s.  Enerzijds heb je de ‘Keukenkamer’ waarbij je zoals bij restaurant 212 aan de bar in de keuken zit en zo het reilen en zeilen van de chefs kan volgen.  Anderzijds heb je het ‘gewone restaurant’ waar je aan met wit linnen gedekte tafels kan plaatsnemen.  Deze plaats is warm en modern aangekleed met blauw-gouden tinten, prachtige bloemen en kunstwerken.  En als het goed weer is, kan je ook nog plaatsnemen op het mooie terras.

​Voor ons was het 2u rijden naar Heeze, maar het was de trip meer dan waard.  Van de amuses tot aan de taarten bij de koffie was alles heel verzorgd.  Elk gerecht was vol van smaak, maar zonder te overdrijven.  Alles was mooi uitgebalanceerd en dit werd nog eens extra ondersteund door de begeleidende wijnen.  Ik neem niet zo snel meer aangepast wijnen omdat deze mij dikwijls ontgoochelen, maar hier heeft de vrouwelijke sommelier mij kunnen verrassen.  Enkele wijnen gingen volgens mij toch echt wel hand in hand met de gerechten.  Dus een dikke chapeau aan de jonge sommelier.  De ganse bediening verliep overigens zeer klassevol en losjes.  Iets dat we graag hebben en waarbij we ons direct op ons gemak voelen.  Het was een aangename namiddag en de heerlijke gerechten van Jan hebben ons getriggerd om nog eens terug te komen.  Maar dan gaan we plaats nemen in de Keukenkamer waar we de chef gaan kunnen volgen hoe hij zijn meesterstukjes maakt.

Na 2 jaar wachten en 3 maal door corona te hebben uitgesteld, konden ik en mijn middelbare schoolvriend/mede-foodie vorig weekend eindelijk afreizen naar Berlijn om onze voeten onder tafel te steken bij Tim Raue.  Maar voor het zover was, hebben we natuurlijk eerst de stad doorkruist en zijn we eens een kijkje gaan nemen naar de Brandenburger Tor, Holocaust Monument, Checkpoint Charlie, restanten van de Berlijnse muur, ...  Berlijn wordt door velen aanzien als een hippe stad, maar wij vonden het een grauw-grijze stad waar eigenlijk weinig te beleven valt.  Zelfs achter een café was het zoeken naar een speld in een hooiberg.  Kwam dit door corona of is het er in de lente/zomer levendiger?  We zullen nog eens moeten terugkomen om dit uit te zoeken.

 Tim Raue groeide als kleine jongen op in de arme wijk Kreuzberg en beleefde er eigenlijk geen al te goede jeugd.  Door dat hij door zijn vader mishandeld werd, zocht hij zijn heil bij straatbendes.  Zijn dagelijkse activiteiten bestonden uit vechten en stelen.  Tot op de dag dat hij dreigde te vervallen in de zwaardere criminaliteit en hij besefte dat het zo niet verder kon.  Hij besliste om kok te worden en door de vechtersmentaliteit die hij bij de straatbendes ontwikkeld had, knokte hij zich een weg naar de top.  Hij startte zijn eigen restaurant en zoals vele chefs in die tijd bracht hij de Franse keuken.  Dit legde hem geen windeieren, maar toch voelde het bij hem aan of er toch nog iets niet klopte.  Tot de dag dat hij kennis maakte met de fantastische smaken van Azië.  Dit zette zijn hele wereld op zijn kop en hij veranderde zijn hele restaurant.  In het begin was er weerstand van de mensen, maar door zijn vechtersmentaliteit is hij nu de nr 1 van Duitsland, heeft hij 2 Michelinsterren en 19,5/20 in de GaultMillau behaald en is hij nr 31 in The World's 50 Best Restaurants-lijst.

Zijn restaurant bevind zich slechts op enkele meters van Checkpoint Charlie.  In de wijk Kreuzberg, waar Tim Raue opgroeide en die ooit arm was.  Ooit, want door de jaren heen heeft de buurt een hele metamorfose ondergaan.  Wat ik leuk vond was het originele stuk Berlijnse muur dat aan de ingang van het restaurant staat.  De kleurrijke grafitti op het stuk muur was voor mij een mooie verwijzing naar de levendigheid van het restaurant.  En met de 'TW50BR' vermelding op de muur verwijst hij naar de top die hij zo graag wou bereiken en bereikt heeft.  En die top heeft hij weten te bereiken door de Aziatische keuken op een culinaire manier te brengen.   Hij geeft de producten in het bord een zekere elegantie door ze een subtiele touch van Thaise, Japanse en Chinese smaken te geven.  De gerechten werden prima aangevuld door de drankenkeuze van de sommelier die koos voor sake en een mooie selectie aan (versterkte) wijnen.  Bij Tim's signutare dish Pecking duck, dat uit 3 onderdelen bestaat, kregen we per product een begeleidende wijn.  Iets wat we zeer konden appreciëren.
Waardoor het restaurant bij mij ook in de smaak viel is dat het een modern klasse restaurant is.  Wanneer Tim Raue oveschakelde van de Franse naar de Aziatische keuken, heeft hij ook alle Franse poes-pas buitengegooid.  Het tafellinnen is er beperkt, het zilveren bestek heeft plaats gemaakt voor kleurrijk plastiek bestek en het personeel heeft men in fleurige kledij en fancy sneakers gestoken.  Iets wat prima past in het blauw-witte houten interieur.  Van de klanten verwachten ze ook niet dat je er in kostuum zit.  Casual chic is de dress code zodat de klanten er zich op hun gemak kunnen voelen.

Dit alles heeft natuurlijk zijn prijs en iedereen is vrij om er die prijs voor te betalen of niet.  De ene zal het de prijs waard vinden en voor de andere zal het veel te duur zijn.  De inhoud van de prijs is niet enkel het menu.  Het houdt ook de hele entourage in, het experimenteren, de kleine extraatjes/details, ... en voor mij begint het avontuur eigenlijk al bij het reserveren.  Dan beginnen de kriebeltjes al te komen.  Het restaurantbezoek is dan het hoogtepunt en daarna kan ik er nog lang van nagenieten.  Dus voor mij was het de prijs meer dan waard.  Ik zou het zeker aanraden, maar misschien ga je beter in de lente wanneer Berlijn even kleurrijk is als restaurant Tim Raue.

Het winkelcentrum de Braempoort aan de Brabantdam te Gent stond al 8 jaar erg te verkommeren, maar de laatste jaren heeft het gebouw een ware metamorfose ondergaan.  Langzaamaan is het winkelcentrum omgetoverd tot een boutique hotel.  Langzaamaan want corona had ervoor gezorgd dat de bouw serieus wat vertraging had opgelopen.  Normaal had het hotel en restaurant vorig jaar al moeten opengaan, maar dat was dus niet het geval.  Maar bij chef Sam D'Huyvetter kriebelde het al om te openen dus starte hij in de bouwwerf die Yalo toen nog was, de pop up 'Utopia'.  Een soort Urban Jungle met palmbomen en watervallen, waar hij de mensen al kon verwennen met zijn kookkunsten.

Na de nodige portie geduld heeft Yalo in oktober 2021 eindelijk zijn deuren kunnen openen.  Yalo, dat komt van de Gentse uitspraak 'Ja Alloo', is een mooi boutiquehotel geworden met 92 kamers, cocktailbar, restaurant en op het 7de verdiep een mooi dakterras.  Yalo is een hotel geworden dat in Gent toch wel uniek is omdat het concept voor een bruisend sfeertje zorgt.  Het kloppende hart van het hotel is echt wel de cocktail bar en het restaurant dat onder leiding van Sam D'Huyvetter (die ik eerder al voorstelde in een review over bar-bask.html ) staat.  Je kan aan de bar plaatsnemen voor een cocktail of enkele barbites.  Of je kan je neersettelen aan een van de gezellige tafeltjes die her en der in knusse hoekjes opgesteld staan om uitgebreider te genieten van Sam's kookkunsten.  De menukaart start met enkele sharing dishes zoals een ceviche van zeebaars, een smeuïge garnaalkroket of een gamba met een heerlijke mole rojo (helemaal mijn dada).  Als main dish kozen we een côte à l'os van Dierendonck en afsluiten deden we met bananenijs met caramel en pinda.

Als je houdt van iets te drinken en te eten in een 'swingend' sfeertje dan zit je hier helemaal goed.  Het was een komen en gaan van mensen die kwamen aperitieven en eten.  En dat maakte de beleving terug een beetje anders.  We hadden het gevoel van in een hotel/restaurant in een wereldstad te zitten.  Neem daar nog eens de heerlijke gerechtjes van Sam bij en je weet dat dit een nieuwe 'place to be' is.

Een bezoek aan Asador Etxebarri van Victor Arguinzoniz in het Baskenland staat al enkele jaren heel hoog op mijn 'must visit' lijstje en waarschijnlijk zal dit vanwege de trip nog een tijdje zo zijn.  Mijn vreugde was dan ook heel groot toen ik hoorde dat Sam D'huyvetter in Ledeberg een Baskisch restaurant ging openen, namelijk Bar Bask.  Sam krijgt daarbij ondersteuning van 2 goeie chefs van het vroegere Taxi's in Gent: Gilles Bogaert en Jordin Michiels.  Wie Ledeberg kent, weet dat hier vroeger op deze plaats een oud tankstation stond.  Sam toverde het oude tankstation om in een prachtig gestyled restaurant.  In het restaurant is er zelfs nog, via een oude benzinepomp waaruit je nu water kan tappen, een knipoog naar het oude tankstation.  Maar de absolute eyecatcher is de toonbank met ongelooflijk mooie producten zoals langoustines, octopus, carabineiro, tarbot en het overheerlijke Txogitxu rund.  Mooie producten die door de 3 grillmasters puur op de grill bereid worden en die de smaak van de producten voor zich laten spreken.

Sam D'huyvetter verwelkomde ons al meteen met een kopje bouillon van onder andere gerookte kip, graat van tarbot en groene chili.  Een starter om de smaakpapillen meteen wakker te maken.  Ondertussen gooiden we een blik op de kaart en de glinsteringen kwamen in onze ogen.  De kaart staat vol met heerlijke pinxtos dus was het moeilijk om te kiezen.  We zijn de avond gestart met een taco die gevuld was met zeer zachte geitenkaas en een bordje Morcia Ibérico Bellota.  Een Spaanse worst die gemaakt is van 100% Iberisch varkensvlees en bloed.  Ondertussen hadden ze ook al een toast met sardine en romescosaus gebracht die even lekker was dan als hij eruit ziet.  Een krokante kroket die gevuld was met smeuïg varkensvlees vervulde het rijtje.  En dan kwamen, wat voor mij toch een van de lekkerste pintxos op de kaart moet zijn, de langoustines.  Puur gegrild ... TOP!  Deze waren zo lekker dat we meteen nog enkele exemplaren besteld hebben.  Oesters, gegrilde octopus en lente-ui zorgden nog voor een mooi voorspel dat ons voorbereide op het absolute hoogtepunt van de avond: Een mooi stuk Txogitxu rund.  SUBLIEM!  Beter ga je bijna niet vinden.  Door dat het vlees van oudere runderen komt, heeft het vlees een meer vettere en gemarmerde structuur.  En dit zorgt voor zo'n krachtige smaak van het vlees.  Bij het vlees hadden we nog patatas bravas en een 'simpele' salade genomen.  Deze bijgerechten waren beiden zo gekruid dat ze stevige weerstand konden bieden aan het vlees.  Na dit gloriemoment zaten we eigenlijk al goed vol en mocht de broeksriem al een beetje gelost worden.  Maar Sam had mij eerder die week op sociale media al verleid met het dessert 'corn honey rum' dus hebben we er nog eentje genomen om te sharen en dit was de ideale afsluiter van een meer dan smaakvolle avond. 

Bar Bask is een restaurant dat je in Vlaanderen niet veel tegenkomt.  Het is mooi ingericht met veel aandacht voor accenten die het concept volledig afmaken.  Het is er misschien een beetje rumoerig, maar ik vind dat dit samen met de grill voor een leuk rock 'n roll sfeertje zorgt.  Neem daarbij nog eens de mooie producten en je hebt een restaurant dat veel mensen kan bekoren.  Het restaurant is nog maar enkele weken open en het is nu al een echt hot spot!  Het is er dan ook moeilijk om er een plaatsje te bemachtigen.  Wij keren er in elk geval zeker nog eens terug om de rest van de heerlijke pintxos te proeven.

barbask.be/

Vele jaren geleden heeft Sergio Herman ​als kleine jongen  in het restaurant van zijn vader zodanig veel mosselen moeten kuisen dat hij er enkele jaren genoeg van had.  Al die jaren heeft hij een haat-liefde verhouding met dit prachtige product gehad.  Maar wie Sergio een beetje volgt, weet dat er ooit nog wel eens een ode aan zijn vader zou komen.  En hoe kon hij dit beter doen dan met een mosselrestaurant.  Samen met Syrco Bakker hebben ze op het strand van Zeebrugge een pop up opgestart.  Op deze prachtige locatie  met de zee op de voorgrond en de kranen van de haven op de achtergrond heeft Sergio toch weer iets moois gecreëerd.

Een mossel is een zeer mooi product en eigenlijk moet je er niet zoveel aan toevoegen om een heerlijk gerecht te hebben.  Maar Sergio Herman heeft er toch maar eens iets speciaals van gemaakt.  Door zijn saus met de gekende mosselgroenten en kruiden, heeft hij er ook nog enkele geheime smaakmakers aan toegevoegd waardoor hij ons terug heeft weten te verrassen.  De saus maakte dat dit de beste mosselbereiding is die ik al ooit geproefd heb.  Ik hoor je al denken van het is terug iets van Sergio en dan moet je het altijd fantastisch vinden enz.  Awel sorry, maar het is wel zo!    De saus was zo lekker dat ik deze gewoon met mijn lepel uitgelepeld heb.  Ik denk dat als Sergio zijn vader hierboven zit mee te kijken dat hij heel trots is met wat Sergio met zijn mossels gedaan heeft.  Een mooi eerbetoon!

In de pop up kan je alleen maar een menu krijgen waarbij je naast het hoogtepunt van de avond, je je ook nog te goed kon doen aan andere klassiekers.  Zo stonden als voorgerecht zijn befaamde garnaalkroketten met tartaarsaus en een dame blanche met chocoladesaus en crème fraîche op het menu.  Dit allemaal, inclusief de cocktail Le Spritz Pristine, kreeg je voor de prijs van maar 65€.  Er werd veel mee gelachen.  "65€ voor een portie mosselen is toch wel erg duur" hoorde je vaak op de sociale media.  Awel, probeer maar eens op de dijk zo'n menu met zo'n mooie producten te scoren.  Je zal lang mogen zoeken.  Wie wilt kan de avond ook mooi starten met enkele oesters natuur of ceviche.  Wij kozen voor de ceviche met basilicum en kregen onderstaande pareltjes.  

Komt de smaak al in je mond?  Dan moet ik je jammer genoeg teleur stellen want alle tafeltjes zijn t.e.m. 15/08 al allemaal gereserveerd.  Als je in Zeebrugge bent, kan je wel altijd eens langs komen om iets op het terras te drinken en te genieten van de zonsondergang.  Daar moet je niet voor reserveren.  Het zal dus een jaartje wachten zijn en hopen dat de pop up volgend jaar terug komt.

Al meer dan een jaar stond een bezoek aan 212 al op de planning, maar door corona was het er nog altijd niet van gekomen.  Maar sinds enkele weken zijn de grenzen en de restaurants terug open en dus konden we eindelijk naar Amstel 212 rijden om te genieten van de culinaire hoogstandjes van Richard Van Oostenbrugge en Thomas Groot.  212 staat al van bij hun opening in 2018 al op mijn ‘must visit’ lijstje vanwege hun gerechten, interieur en hun afgelegde traject.  Beide chefs kookten vroeger bij  restaurant Bord’eau in Hotel de l’Europe en daar hadden ze in enkele jaren tijd  twee Michelinsterren bij elkaar gekookt.  Bij Bord’eau kookten ze vooral via Franse technieken en na een tijd begon het te kriebelen om het over een andere boeg te gooien en iets van hunzelf te beginnen.  Beide chefs besloten om in 2018 restaurant 212 te beginnen.  Een restaurant met een meer  creatieve kookstijl en een ‘laid-back’ sfeer.  Deze gouden tandem verdiende aan het eind van 2018 al hun eerste Michelinster en dit jaar kregen ze ondanks het hele coronagebeuren een tweede ster.  Redenen genoeg dus om eens naar Amsterdam af te zakken.

​Eenmaal aan de bar plaatsgenomen krijgen we direct een glaasje champagne en starten we al direct met enkele amuses waaronder een steamed bun met tandoori en spek die aan de bar afgebrand wordt met een stukje kool.  Dit zorgde al meteen voor een prettig ontvangst en de amuses vertelden mij al direct dat het een mooie namiddag ging worden.  De gerechten waren allemaal sterk op smaak met hier en daar eens een nieuwe smaakcombinatie die er steeds knal opzat.  Wat voor mij een groot pluspunt was, was dat de gerechten qua smaken niet te complex waren.  De smaak van het hoofdingrediënt kwam mooi tot zijn recht en de garnituren gaven er nog een extra touch aan.   Ook bij de presentatie maakt men het niet te complex.  Hier geen huzaren stukjes op je bord, maar mooi ogende gerechten waarbij het motto is 'What you see is what you get'.  Iets wat ik ook altijd aan een restaurant apprecieer zijn de kleine extraatjes die ze doen.  Zo werd bijvoorbeeld voor onze neus een gigantische kaasplank geïnstalleerd zodat je bijna niet anders kan dan een kaasje te bestellen.  Bij deze kaasplank gaven ze dan ook nog eens chutneys die door de chef zijn moeder gemaakt zijn.  Als letterlijke kers op de taart zorgden ze nog voor een ‘spektakelstuk’ waarbij men met een kakigori toestel vlierbloesem ijs afschaafden en daarmee de ingelegde krieken mee bedekten.  Als allerlaatste kwamen ze nog langs met een gigantische plank met pralines met onder andere smaken van Japanse pruim en mole.  En wie mij mole serveert, al is het zelfs in de vorm van een praline, weet dat hij bij mij scoort!

Moet het nog gezegd worden dat het een fantastische namiddag was?  Een ritje naar Amsterdam is altijd eventje onderweg zijn, maar de trip was het meer dan waard.  Ik had hoge verwachtingen van de 2 chefs en als die dan allemaal ingelost worden dan ben ik een blije man.  De gerechten waren zeer smaakvol en mooi gepresenteerd.  De inrichting van het restaurant zorgt natuurlijk voor een mooie belevenis.  Het was heel leuk om de chefs zo passioneel bezig te zien.  Iets waardoor mijn respect voor de stiel alleen nog maar groter gemaakt heeft.  Het was een belevenis waar ik nog met plezier aan terug ga denken.  Bedankt voor de mooie namiddag!

212.amsterdam/

Het is ondertussen 4 jaar geleden dat we voor het eerst kennis maakten met Laurence en Jason.  Dit was toen in L'Histoire 32 te Aalst.  Vele avonturen later hebben ze Aalst ingeruild voor de Vlaamse Ardennen.  Laurence en Jason zijn naar Goeferdinge getrokken en zijn daar bezig met het bouwen van een nieuw restaurant dat normaal in het najaar open zou moeten gaan.  Deze twee bezige bijen kunnen niet stilzitten en dus hebben ze deze zomer hun welgekende nomadentent opgezet om hun trouw cliënteel na al die maanden opnieuw te kunnen verwennen.

​De menu bestond uit 4 gangen en je kon er nog een extra gang bijnemen.  Deze was wel prijzig, maar de ingrediënten hebben ons toch overtuigd om er deze extra gang bij te nemen.  En dit hebben we ons zeker niet beklaagd want het was toch een van de beste gerechtjes van de avond.  Op ons bord kregen we een prachtige langoustine die normaal altijd de koning van het bord is, maar nu kreeg deze het stevige gezelschap van kimchi en XO.  XO is een saus die gemaakt wordt van gedroogde coquilles, garnalen en ham.  Deze worden dan nog eens op smaak gebracht met ui, knoflook, chili, vissaus en sojasaus.  Begrijp je het al?  Yep, een umami bom van jewelste!  Het woord ‘umami’ wordt van tegenwoordig (te)veel gebruikt, maar hier is de benaming echt wel op zijn plaats.  De saus zat bom, maar dan ook bomvol van de smaak.  Doe daar nog kimchi bij die alles nog eens versterkte en je hebt een gerechtje dat mij nog enige tijd zal bijblijven.  Nog even meegeven dat XO bij cognac aangeeft dat deze extra oud is.  De saus is niet oud, maar met XO willen ze de exclusiviteit van de saus aangeven.  En nu ik weet wat er allemaal inzit, versta ik het prijskaartje ook beter.

We waren nog niet goed bekomen of we kregen al een volgend smaakbommetje op ons afgevuurd.  Deze keer was het een kalfszwezerik die mooi afgelakt was met honing van het imkerhuis.  Het zachte en het zoete was een ware streling voor de tong.  Dit was de voorbode voor een stukje Holstein met beenmerg en een cracker die afgewerkt was met gebrande room en zwarte look.  No words needed!

Als laatste spring eigenlijk even terug naar de amuses waarbij er toch eentje was die de menu goed ingeleid heeft.  Dit was een pizza broodje van zuurdesem dat gevuld was met pas de rouge en daarbovenop een sneetje lardo.  De kaas en lardo zorgden voor een eerste smaaksensatie en dat was de voorbode van een mooie culinaire avond.

In de nomadentent die mooi opgeluisterd was zoals we van Laurence gewoon zijn, hebben we een mooie avond beleefd.  De bliksem en de regen zorgden die avond voor extra spektakel.  En de sojzekes zorgden voor extra gezelligheid.  We kijken al rijkhalzend uit naar hun nieuwe restaurant dat in aanbouw is.  De ruwbouw ziet er in elk geval al veelbelovend uit.  Het interieur zal Laurence en Jason kennende ook wel dik in orde zijn.  We wensen jullie in elk geval veel succes met de bouwwerken!  Tot in het najaar ...

Gist @ Villa Vilander: gist-villa-vilander.html

L'Histoire 32: www.insearchoftaste.be/lhistoire-32.html

Burnt: www.insearchoftaste.be/burnt.html

MES-T: www.insearchoftaste.be/mes-t-by-lhistoire-32-burnt--de-seizoenschuur.html

Acht maanden was het geleden dat we nog eens op restaurant geweest waren, dus kriebelde het hart als we hoorden dat de restaurants terug mochten opstarten met hun terrassen.  Terrassen heb je in alle geuren en kleuren.  Sommigen hebben echte pareltjes van terrassen gemaakt en eentje daarvan vind je in Sint-Martens-Latem terug.  Eigenlijk hebben Maxence Sys en Laurent Willems hun terras al gebouwd voor dat er sprake was van de opening van de terrassen.  Pulpo is een van onze lievelings restaurants, maar het is wel een klein restaurant en door hun populariteit was een uitbreiding wel nodig.  Dus besloten ze om een overdekt terras aan het restaurant te bouwen.  Dat de heren van aanpakken weten, zien we nu ook terug aan het resultaat.  Het overdekt terras sluit mooi aan bij het restaurant en neemt je zo mee naar Ibiza.  Zalmkleurige muren, cosy zitbaken met kussentjes, rieten lampenkappen en een exotische boom geven je meteen 'happy summer feelings'.  Een geslaagde verandering waardoor we nog meer verliefd zijn geworden op dit mooie restaurant!

Bij de opening van het restaurant hoort natuurlijk ook een opfrissing van de menukaart waarbij het vaste concept van sharing dishes en pastas gelukkig behouden blijft.  Op de kaart vinden we enkele gerechten terug die je ook in hun nieuwe kookboek terugvindt zoals avocado "Marbella" en radiatori gamba.  Twee gerechtjes die direct scoorden en zeker nog even op de kaart mogen blijven staan.  Daarnaast staan hun klassiekers zoals de kroketjes met chistorra, de burrata salade en pasta 'al tartufo' ook nog steeds op de kaart.  Als laatste hebben we ons ook nog te goed gedaan aan de taco loco met pulled pork want het zou een beetje loco geweest zijn, moesten we dit smaakbommetje niet geproefd hebben.

Voortaan kan je ook thuis genieten van de heerlijke zonovergoten gerechtjes van Pulpo want Maxence Sys en Laurent Willems hebben tijdens de corona pandemie ook nog een kookboek geschreven.  Het boek luistert naar de naam Mediterraneo en omvat de gerechtjes die je ook in het restaurant terugvindt zoals tapas, cocktails, pastas, ...  Ideaal voor een zomerse avond met vrienden, cocktails en lekker eten.  Op hun site kan je het kookboek bestellen www.restopulpo.com/kookboek en een sneak peak van het boek vind je hier: mediterraneo.pdf

Review Pulpo 2018: pulpo-by-lautre-vie.html

​We zijn vandaag 24/02 en dus nog altijd winter.  Maar het kwik is al een paar dagen naar 18°C gestegen en dan beginnen we al aan de zomer te denken.  En bij de zomer horen lichte zomerse gerechten en dus heb ik deze 2 gerechten uit de Peruaanse keuken gemaakt.  De Peruaanse keuken is in ons Belgenlandje nog redelijk onbekend.  Het enige wat de mensen misschien nog een beetje kennen is een ceviche omdat dit ook al tot in de meeste restaurants doorgedrongen is.  Daarom is mijn eerste gerecht een ceviche van Martin Morales.  Martin Morales laat de wereld kennis maken met de Peruaanse keuken en heeft in Londen enkele restaurants die naar de naam Ceviche en Andina luisteren.  In Andina ben ik enkele jaren terug gaan eten.  Dit was mijn eerste kennismaking met de Peruaanse keuken en ik was meteen verliefd!  Het interieur, de ambiance en de gerechten!  Als je sommige gerechten voor een tweede maal besteld dan moet het wel goed zijn.  Iets wat we daar ook gegeten hebben was een trio van ceviches en dat was toch stevige sh*t hoor.  Een ceviche is eigenlijk rauwe vis die gegaard wordt in tijgermelk.  Tijgermelk bestaat onder andere uit limoensap en dit maakt dus dat de rauwe vis gegaard wordt.  In de restaurants in België krijg je meestal iets dat op ceviche geïnspireerd is en dus veel milder is van smaak.  Maar als je voor the real stuff gaat dan hoop ik voor jou dat je van een stevig zuurtje houdt :) Ook deze ceviche van zeebaars is niet voor pussy's, maar mij kan hij zeker en vast bekoren!  En naar het schijnt wordt je heel sterk van tijgermelk ;)

Ceviche van zeebaars
Ingrediënten voor de amarillo-tijgermelk:
5 mm gember
1 teen knoflook
4 takjes koriander
8 limoenen
½ tl zout
2 tl amarillopasta (of andere chilipasta)
Ingrediënten voor de ceviche:
1 rode ui
600 g zeebaars
1 protie amarillo-tijgermelk
Koriander
1 chilipeper
1 zoete aardappel
Fijn zeezout
 
Bereiding:
Maak de tijgermelk. Meng verse gember met look, koriander en het sap van de limoenen. Roer en laat vijf minuten trekken. Zeef en voeg zout en amarillopasta (of gewone chilipasta) toe.
Snij de rode ui in ringen. Was ze en laat vijf minuten in ijskoud water weken. Laat goed uitlekken, spreid ze uit op een handdoek of wat keukenpapier en leg tot gebruik in de koelkast.
Schil de zoete aardappel, kook gaar en snij in kleine stukjes. 
Hak de koriander fijn. Verwijder de zaadjes uit de chilipeper en snij fijn. 
Snijd de vis in gelijkmatige repen van circa 3x2 cm. Leg ze in een grote kom, voeg er zout aan toe en vermeng alles voorzichtig met een lepel. 
Laat de vis 2 minuten staan, schenk de tijgermelk erbij en vermeng alles weer voorzichtig met de lepel.
Laat 2 minuten garen in deze marinade.
Voeg de ui, koriander, (limo)peper en aardappelblokjes toe. Vermeng alles. Verdeel in een kom en serveer meteen. 

Het tweede gerecht dat ik gemaakt heb is ook een klassieker van Peru, namelijk een causa.  Deze causa bestaat uit een puree met limoen en aji amarillo pasta (recept www.anniepannie.nl/).  Dus ook terug zuur :) Daarop enkele sneetjes avocado, tonijnsalade en als laatste terug een laagje puree.  Klinkt allemaal misschien een beetje vreemd, maar eenmaal je ervan proeft dan weet je dat alles goed zit.  Bij beide gerechten heb ik aji amarillo pasta gebruikt.  Een licht zoete chilipasta die je kan verkrijgen op www.pimenton.be/  Je kan eventueel ook een andere chilipasta gebruiken.

Paruaanse causa met tonijn en avocado
Ingrediënten:
6-8 kruimige aardappelen geschild
2-3 el ají amarillo pasta
4 el goede olijfolie
6 el limoensap
320 g tonijn uit blik uitgelekt
1 kleine rode ui fijn gesnipperd
2-3 el mayonaise
1 avocado's
2 kleine tomaten

Bereiding aardappelpuree:
Kook de aardappelen in 20 minuten zacht in ruim water met zout.  Stamp de aardappelen super fijn en glad in een kom.  Er mogen geen stukjes meer bij zitten.
Doe er de olie, aji amarillo, limoensap en zout bij.  Meng goed.

Bereiding tonijnsalade:
Snijd de tomaten in vieren en verwijder de zaadlijsten en het harde groene stukje.  Snijd de parten in reepjes en vervolgens in kleine blokjes.  Doe ze samen met de tonijn, gesnipperde ui en mayonaise in een kom en meng goed.  Breng op smaak met zout en peper.

Dresseer daarna de torentjes door gebruik te maken van een kookring.  Doe er eerst een glad en gelijkmatig laagje aardappelpuree in, gevolgd door plakjes avocado, dan een laag tonijnsalade en tot slot weer een laagje aardappelpuree.  Werk het torentje af met een salsa van blokjes tomaat, blokjes avocado, koriander en limoensap.

Ben je geïnteresseerd in meer lekkers van Peru?  Koop dan het boek 'Ceviche' van Martin Morales of volg hem op Youtube: www.youtube.com/user/CevicheUK

Andina restaurant: www.insearchoftaste.be/andina.html