Een bezoek aan Asador Etxebarri van Victor Arguinzoniz in het Baskenland staat al enkele jaren heel hoog op mijn 'must visit' lijstje en waarschijnlijk zal dit vanwege de trip nog een tijdje zo zijn.  Mijn vreugde was dan ook heel groot toen ik hoorde dat Sam D'huyvetter in Ledeberg een Baskisch restaurant ging openen, namelijk Bar Bask.  Sam krijgt daarbij ondersteuning van 2 goeie chefs van het vroegere Taxi's in Gent: Gilles Bogaert en Jordin Michiels.  Wie Ledeberg kent, weet dat hier vroeger op deze plaats een oud tankstation stond.  Sam toverde het oude tankstation om in een prachtig gestyled restaurant.  In het restaurant is er zelfs nog, via een oude benzinepomp waaruit je nu water kan tappen, een knipoog naar het oude tankstation.  Maar de absolute eyecatcher is de toonbank met ongelooflijk mooie producten zoals langoustines, octopus, carabineiro, tarbot en het overheerlijke Txogitxu rund.  Mooie producten die door de 3 grillmasters puur op de grill bereid worden en die de smaak van de producten voor zich laten spreken.

Sam D'huyvetter verwelkomde ons al meteen met een kopje bouillon van onder andere gerookte kip, graat van tarbot en groene chili.  Een starter om de smaakpapillen meteen wakker te maken.  Ondertussen gooiden we een blik op de kaart en de glinsteringen kwamen in onze ogen.  De kaart staat vol met heerlijke pinxtos dus was het moeilijk om te kiezen.  We zijn de avond gestart met een taco die gevuld was met zeer zachte geitenkaas en een bordje Morcia Ibérico Bellota.  Een Spaanse worst die gemaakt is van 100% Iberisch varkensvlees en bloed.  Ondertussen hadden ze ook al een toast met sardine en romescosaus gebracht die even lekker was dan als hij eruit ziet.  Een krokante kroket die gevuld was met smeuïg varkensvlees vervulde het rijtje.  En dan kwamen, wat voor mij toch een van de lekkerste pintxos op de kaart moet zijn, de langoustines.  Puur gegrild ... TOP!  Deze waren zo lekker dat we meteen nog enkele exemplaren besteld hebben.  Oesters, gegrilde octopus en lente-ui zorgden nog voor een mooi voorspel dat ons voorbereide op het absolute hoogtepunt van de avond: Een mooi stuk Txogitxu rund.  SUBLIEM!  Beter ga je bijna niet vinden.  Door dat het vlees van oudere runderen komt, heeft het vlees een meer vettere en gemarmerde structuur.  En dit zorgt voor zo'n krachtige smaak van het vlees.  Bij het vlees hadden we nog patatas bravas en een 'simpele' salade genomen.  Deze bijgerechten waren beiden zo gekruid dat ze stevige weerstand konden bieden aan het vlees.  Na dit gloriemoment zaten we eigenlijk al goed vol en mocht de broeksriem al een beetje gelost worden.  Maar Sam had mij eerder die week op sociale media al verleid met het dessert 'corn honey rum' dus hebben we er nog eentje genomen om te sharen en dit was de ideale afsluiter van een meer dan smaakvolle avond. 

Bar Bask is een restaurant dat je in Vlaanderen niet veel tegenkomt.  Het is mooi ingericht met veel aandacht voor accenten die het concept volledig afmaken.  Het is er misschien een beetje rumoerig, maar ik vind dat dit samen met de grill voor een leuk rock 'n roll sfeertje zorgt.  Neem daarbij nog eens de mooie producten en je hebt een restaurant dat veel mensen kan bekoren.  Het restaurant is nog maar enkele weken open en het is nu al een echt hot spot!  Het is er dan ook moeilijk om er een plaatsje te bemachtigen.  Wij keren er in elk geval zeker nog eens terug om de rest van de heerlijke pintxos te proeven.

barbask.be/

Vele jaren geleden heeft Sergio Herman ​als kleine jongen  in het restaurant van zijn vader zodanig veel mosselen moeten kuisen dat hij er enkele jaren genoeg van had.  Al die jaren heeft hij een haat-liefde verhouding met dit prachtige product gehad.  Maar wie Sergio een beetje volgt, weet dat er ooit nog wel eens een ode aan zijn vader zou komen.  En hoe kon hij dit beter doen dan met een mosselrestaurant.  Samen met Syrco Bakker hebben ze op het strand van Zeebrugge een pop up opgestart.  Op deze prachtige locatie  met de zee op de voorgrond en de kranen van de haven op de achtergrond heeft Sergio toch weer iets moois gecreëerd.

Een mossel is een zeer mooi product en eigenlijk moet je er niet zoveel aan toevoegen om een heerlijk gerecht te hebben.  Maar Sergio Herman heeft er toch maar eens iets speciaals van gemaakt.  Door zijn saus met de gekende mosselgroenten en kruiden, heeft hij er ook nog enkele geheime smaakmakers aan toegevoegd waardoor hij ons terug heeft weten te verrassen.  De saus maakte dat dit de beste mosselbereiding is die ik al ooit geproefd heb.  Ik hoor je al denken van het is terug iets van Sergio en dan moet je het altijd fantastisch vinden enz.  Awel sorry, maar het is wel zo!    De saus was zo lekker dat ik deze gewoon met mijn lepel uitgelepeld heb.  Ik denk dat als Sergio zijn vader hierboven zit mee te kijken dat hij heel trots is met wat Sergio met zijn mossels gedaan heeft.  Een mooi eerbetoon!

In de pop up kan je alleen maar een menu krijgen waarbij je naast het hoogtepunt van de avond, je je ook nog te goed kon doen aan andere klassiekers.  Zo stonden als voorgerecht zijn befaamde garnaalkroketten met tartaarsaus en een dame blanche met chocoladesaus en crème fraîche op het menu.  Dit allemaal, inclusief de cocktail Le Spritz Pristine, kreeg je voor de prijs van maar 65€.  Er werd veel mee gelachen.  "65€ voor een portie mosselen is toch wel erg duur" hoorde je vaak op de sociale media.  Awel, probeer maar eens op de dijk zo'n menu met zo'n mooie producten te scoren.  Je zal lang mogen zoeken.  Wie wilt kan de avond ook mooi starten met enkele oesters natuur of ceviche.  Wij kozen voor de ceviche met basilicum en kregen onderstaande pareltjes.  

Komt de smaak al in je mond?  Dan moet ik je jammer genoeg teleur stellen want alle tafeltjes zijn t.e.m. 15/08 al allemaal gereserveerd.  Als je in Zeebrugge bent, kan je wel altijd eens langs komen om iets op het terras te drinken en te genieten van de zonsondergang.  Daar moet je niet voor reserveren.  Het zal dus een jaartje wachten zijn en hopen dat de pop up volgend jaar terug komt.

Al meer dan een jaar stond een bezoek aan 212 al op de planning, maar door corona was het er nog altijd niet van gekomen.  Maar sinds enkele weken zijn de grenzen en de restaurants terug open en dus konden we eindelijk naar Amstel 212 rijden om te genieten van de culinaire hoogstandjes van Richard Van Oostenbrugge en Thomas Groot.  212 staat al van bij hun opening in 2018 al op mijn ‘must visit’ lijstje vanwege hun gerechten, interieur en hun afgelegde traject.  Beide chefs kookten vroeger bij  restaurant Bord’eau in Hotel de l’Europe en daar hadden ze in enkele jaren tijd  twee Michelinsterren bij elkaar gekookt.  Bij Bord’eau kookten ze vooral via Franse technieken en na een tijd begon het te kriebelen om het over een andere boeg te gooien en iets van hunzelf te beginnen.  Beide chefs besloten om in 2018 restaurant 212 te beginnen.  Een restaurant met een meer  creatieve kookstijl en een ‘laid-back’ sfeer.  Deze gouden tandem verdiende aan het eind van 2018 al hun eerste Michelinster en dit jaar kregen ze ondanks het hele coronagebeuren een tweede ster.  Redenen genoeg dus om eens naar Amsterdam af te zakken.

​Eenmaal aan de bar plaatsgenomen krijgen we direct een glaasje champagne en starten we al direct met enkele amuses waaronder een steamed bun met tandoori en spek die aan de bar afgebrand wordt met een stukje kool.  Dit zorgde al meteen voor een prettig ontvangst en de amuses vertelden mij al direct dat het een mooie namiddag ging worden.  De gerechten waren allemaal sterk op smaak met hier en daar eens een nieuwe smaakcombinatie die er steeds knal opzat.  Wat voor mij een groot pluspunt was, was dat de gerechten qua smaken niet te complex waren.  De smaak van het hoofdingrediënt kwam mooi tot zijn recht en de garnituren gaven er nog een extra touch aan.   Ook bij de presentatie maakt men het niet te complex.  Hier geen huzaren stukjes op je bord, maar mooi ogende gerechten waarbij het motto is 'What you see is what you get'.  Iets wat ik ook altijd aan een restaurant apprecieer zijn de kleine extraatjes die ze doen.  Zo werd bijvoorbeeld voor onze neus een gigantische kaasplank geïnstalleerd zodat je bijna niet anders kan dan een kaasje te bestellen.  Bij deze kaasplank gaven ze dan ook nog eens chutneys die door de chef zijn moeder gemaakt zijn.  Als letterlijke kers op de taart zorgden ze nog voor een ‘spektakelstuk’ waarbij men met een kakigori toestel vlierbloesem ijs afschaafden en daarmee de ingelegde krieken mee bedekten.  Als allerlaatste kwamen ze nog langs met een gigantische plank met pralines met onder andere smaken van Japanse pruim en mole.  En wie mij mole serveert, al is het zelfs in de vorm van een praline, weet dat hij bij mij scoort!

Moet het nog gezegd worden dat het een fantastische namiddag was?  Een ritje naar Amsterdam is altijd eventje onderweg zijn, maar de trip was het meer dan waard.  Ik had hoge verwachtingen van de 2 chefs en als die dan allemaal ingelost worden dan ben ik een blije man.  De gerechten waren zeer smaakvol en mooi gepresenteerd.  De inrichting van het restaurant zorgt natuurlijk voor een mooie belevenis.  Het was heel leuk om de chefs zo passioneel bezig te zien.  Iets waardoor mijn respect voor de stiel alleen nog maar groter gemaakt heeft.  Het was een belevenis waar ik nog met plezier aan terug ga denken.  Bedankt voor de mooie namiddag!

212.amsterdam/

Het is ondertussen 4 jaar geleden dat we voor het eerst kennis maakten met Laurence en Jason.  Dit was toen in L'Histoire 32 te Aalst.  Vele avonturen later hebben ze Aalst ingeruild voor de Vlaamse Ardennen.  Laurence en Jason zijn naar Goeferdinge getrokken en zijn daar bezig met het bouwen van een nieuw restaurant dat normaal in het najaar open zou moeten gaan.  Deze twee bezige bijen kunnen niet stilzitten en dus hebben ze deze zomer hun welgekende nomadentent opgezet om hun trouw cliënteel na al die maanden opnieuw te kunnen verwennen.

​De menu bestond uit 4 gangen en je kon er nog een extra gang bijnemen.  Deze was wel prijzig, maar de ingrediënten hebben ons toch overtuigd om er deze extra gang bij te nemen.  En dit hebben we ons zeker niet beklaagd want het was toch een van de beste gerechtjes van de avond.  Op ons bord kregen we een prachtige langoustine die normaal altijd de koning van het bord is, maar nu kreeg deze het stevige gezelschap van kimchi en XO.  XO is een saus die gemaakt wordt van gedroogde coquilles, garnalen en ham.  Deze worden dan nog eens op smaak gebracht met ui, knoflook, chili, vissaus en sojasaus.  Begrijp je het al?  Yep, een umami bom van jewelste!  Het woord ‘umami’ wordt van tegenwoordig (te)veel gebruikt, maar hier is de benaming echt wel op zijn plaats.  De saus zat bom, maar dan ook bomvol van de smaak.  Doe daar nog kimchi bij die alles nog eens versterkte en je hebt een gerechtje dat mij nog enige tijd zal bijblijven.  Nog even meegeven dat XO bij cognac aangeeft dat deze extra oud is.  De saus is niet oud, maar met XO willen ze de exclusiviteit van de saus aangeven.  En nu ik weet wat er allemaal inzit, versta ik het prijskaartje ook beter.

We waren nog niet goed bekomen of we kregen al een volgend smaakbommetje op ons afgevuurd.  Deze keer was het een kalfszwezerik die mooi afgelakt was met honing van het imkerhuis.  Het zachte en het zoete was een ware streling voor de tong.  Dit was de voorbode voor een stukje Holstein met beenmerg en een cracker die afgewerkt was met gebrande room en zwarte look.  No words needed!

Als laatste spring eigenlijk even terug naar de amuses waarbij er toch eentje was die de menu goed ingeleid heeft.  Dit was een pizza broodje van zuurdesem dat gevuld was met pas de rouge en daarbovenop een sneetje lardo.  De kaas en lardo zorgden voor een eerste smaaksensatie en dat was de voorbode van een mooie culinaire avond.

In de nomadentent die mooi opgeluisterd was zoals we van Laurence gewoon zijn, hebben we een mooie avond beleefd.  De bliksem en de regen zorgden die avond voor extra spektakel.  En de sojzekes zorgden voor extra gezelligheid.  We kijken al rijkhalzend uit naar hun nieuwe restaurant dat in aanbouw is.  De ruwbouw ziet er in elk geval al veelbelovend uit.  Het interieur zal Laurence en Jason kennende ook wel dik in orde zijn.  We wensen jullie in elk geval veel succes met de bouwwerken!  Tot in het najaar ...

Gist @ Villa Vilander: gist-villa-vilander.html

L'Histoire 32: www.insearchoftaste.be/lhistoire-32.html

Burnt: www.insearchoftaste.be/burnt.html

MES-T: www.insearchoftaste.be/mes-t-by-lhistoire-32-burnt--de-seizoenschuur.html

Acht maanden was het geleden dat we nog eens op restaurant geweest waren, dus kriebelde het hart als we hoorden dat de restaurants terug mochten opstarten met hun terrassen.  Terrassen heb je in alle geuren en kleuren.  Sommigen hebben echte pareltjes van terrassen gemaakt en eentje daarvan vind je in Sint-Martens-Latem terug.  Eigenlijk hebben Maxence Sys en Laurent Willems hun terras al gebouwd voor dat er sprake was van de opening van de terrassen.  Pulpo is een van onze lievelings restaurants, maar het is wel een klein restaurant en door hun populariteit was een uitbreiding wel nodig.  Dus besloten ze om een overdekt terras aan het restaurant te bouwen.  Dat de heren van aanpakken weten, zien we nu ook terug aan het resultaat.  Het overdekt terras sluit mooi aan bij het restaurant en neemt je zo mee naar Ibiza.  Zalmkleurige muren, cosy zitbaken met kussentjes, rieten lampenkappen en een exotische boom geven je meteen 'happy summer feelings'.  Een geslaagde verandering waardoor we nog meer verliefd zijn geworden op dit mooie restaurant!

Bij de opening van het restaurant hoort natuurlijk ook een opfrissing van de menukaart waarbij het vaste concept van sharing dishes en pastas gelukkig behouden blijft.  Op de kaart vinden we enkele gerechten terug die je ook in hun nieuwe kookboek terugvindt zoals avocado "Marbella" en radiatori gamba.  Twee gerechtjes die direct scoorden en zeker nog even op de kaart mogen blijven staan.  Daarnaast staan hun klassiekers zoals de kroketjes met chistorra, de burrata salade en pasta 'al tartufo' ook nog steeds op de kaart.  Als laatste hebben we ons ook nog te goed gedaan aan de taco loco met pulled pork want het zou een beetje loco geweest zijn, moesten we dit smaakbommetje niet geproefd hebben.

Voortaan kan je ook thuis genieten van de heerlijke zonovergoten gerechtjes van Pulpo want Maxence Sys en Laurent Willems hebben tijdens de corona pandemie ook nog een kookboek geschreven.  Het boek luistert naar de naam Mediterraneo en omvat de gerechtjes die je ook in het restaurant terugvindt zoals tapas, cocktails, pastas, ...  Ideaal voor een zomerse avond met vrienden, cocktails en lekker eten.  Op hun site kan je het kookboek bestellen www.restopulpo.com/kookboek en een sneak peak van het boek vind je hier: mediterraneo.pdf

Review Pulpo 2018: pulpo-by-lautre-vie.html

​We zijn vandaag 24/02 en dus nog altijd winter.  Maar het kwik is al een paar dagen naar 18°C gestegen en dan beginnen we al aan de zomer te denken.  En bij de zomer horen lichte zomerse gerechten en dus heb ik deze 2 gerechten uit de Peruaanse keuken gemaakt.  De Peruaanse keuken is in ons Belgenlandje nog redelijk onbekend.  Het enige wat de mensen misschien nog een beetje kennen is een ceviche omdat dit ook al tot in de meeste restaurants doorgedrongen is.  Daarom is mijn eerste gerecht een ceviche van Martin Morales.  Martin Morales laat de wereld kennis maken met de Peruaanse keuken en heeft in Londen enkele restaurants die naar de naam Ceviche en Andina luisteren.  In Andina ben ik enkele jaren terug gaan eten.  Dit was mijn eerste kennismaking met de Peruaanse keuken en ik was meteen verliefd!  Het interieur, de ambiance en de gerechten!  Als je sommige gerechten voor een tweede maal besteld dan moet het wel goed zijn.  Iets wat we daar ook gegeten hebben was een trio van ceviches en dat was toch stevige sh*t hoor.  Een ceviche is eigenlijk rauwe vis die gegaard wordt in tijgermelk.  Tijgermelk bestaat onder andere uit limoensap en dit maakt dus dat de rauwe vis gegaard wordt.  In de restaurants in België krijg je meestal iets dat op ceviche geïnspireerd is en dus veel milder is van smaak.  Maar als je voor the real stuff gaat dan hoop ik voor jou dat je van een stevig zuurtje houdt :) Ook deze ceviche van zeebaars is niet voor pussy's, maar mij kan hij zeker en vast bekoren!  En naar het schijnt wordt je heel sterk van tijgermelk ;)

Ceviche van zeebaars
Ingrediënten voor de amarillo-tijgermelk:
5 mm gember
1 teen knoflook
4 takjes koriander
8 limoenen
½ tl zout
2 tl amarillopasta (of andere chilipasta)
Ingrediënten voor de ceviche:
1 rode ui
600 g zeebaars
1 protie amarillo-tijgermelk
Koriander
1 chilipeper
1 zoete aardappel
Fijn zeezout
 
Bereiding:
Maak de tijgermelk. Meng verse gember met look, koriander en het sap van de limoenen. Roer en laat vijf minuten trekken. Zeef en voeg zout en amarillopasta (of gewone chilipasta) toe.
Snij de rode ui in ringen. Was ze en laat vijf minuten in ijskoud water weken. Laat goed uitlekken, spreid ze uit op een handdoek of wat keukenpapier en leg tot gebruik in de koelkast.
Schil de zoete aardappel, kook gaar en snij in kleine stukjes. 
Hak de koriander fijn. Verwijder de zaadjes uit de chilipeper en snij fijn. 
Snijd de vis in gelijkmatige repen van circa 3x2 cm. Leg ze in een grote kom, voeg er zout aan toe en vermeng alles voorzichtig met een lepel. 
Laat de vis 2 minuten staan, schenk de tijgermelk erbij en vermeng alles weer voorzichtig met de lepel.
Laat 2 minuten garen in deze marinade.
Voeg de ui, koriander, (limo)peper en aardappelblokjes toe. Vermeng alles. Verdeel in een kom en serveer meteen. 

Het tweede gerecht dat ik gemaakt heb is ook een klassieker van Peru, namelijk een causa.  Deze causa bestaat uit een puree met limoen en aji amarillo pasta (recept www.anniepannie.nl/).  Dus ook terug zuur :) Daarop enkele sneetjes avocado, tonijnsalade en als laatste terug een laagje puree.  Klinkt allemaal misschien een beetje vreemd, maar eenmaal je ervan proeft dan weet je dat alles goed zit.  Bij beide gerechten heb ik aji amarillo pasta gebruikt.  Een licht zoete chilipasta die je kan verkrijgen op www.pimenton.be/  Je kan eventueel ook een andere chilipasta gebruiken.

Paruaanse causa met tonijn en avocado
Ingrediënten:
6-8 kruimige aardappelen geschild
2-3 el ají amarillo pasta
4 el goede olijfolie
6 el limoensap
320 g tonijn uit blik uitgelekt
1 kleine rode ui fijn gesnipperd
2-3 el mayonaise
1 avocado's
2 kleine tomaten

Bereiding aardappelpuree:
Kook de aardappelen in 20 minuten zacht in ruim water met zout.  Stamp de aardappelen super fijn en glad in een kom.  Er mogen geen stukjes meer bij zitten.
Doe er de olie, aji amarillo, limoensap en zout bij.  Meng goed.

Bereiding tonijnsalade:
Snijd de tomaten in vieren en verwijder de zaadlijsten en het harde groene stukje.  Snijd de parten in reepjes en vervolgens in kleine blokjes.  Doe ze samen met de tonijn, gesnipperde ui en mayonaise in een kom en meng goed.  Breng op smaak met zout en peper.

Dresseer daarna de torentjes door gebruik te maken van een kookring.  Doe er eerst een glad en gelijkmatig laagje aardappelpuree in, gevolgd door plakjes avocado, dan een laag tonijnsalade en tot slot weer een laagje aardappelpuree.  Werk het torentje af met een salsa van blokjes tomaat, blokjes avocado, koriander en limoensap.

Ben je geïnteresseerd in meer lekkers van Peru?  Koop dan het boek 'Ceviche' van Martin Morales of volg hem op Youtube: www.youtube.com/user/CevicheUK

Andina restaurant: www.insearchoftaste.be/andina.html

Zoveel jaren geleden bestelden we alleen voor Kerst of Oudejaar eens iets bij de lokale traiteur.  Toen was het opwarmen in de oven met vaak een overgaar stukje vlees als gevolg.  Eten afhalen was toen nog niet goed ingeburgerd en was enkel iets voor bij speciale gelegenheden.  Maar daar is dit jaar heel wat verandering in gekomen.  In het voorjaar maakten we voor de eerste maal kennis met het zwarte beest en moesten de restaurants plots sluiten.  Voor vele chefs was het een beetje zoeken hoe ze hun tijd gingen invullen.  Sommigen maakten er gebruik van om extra tijd met hun gezin door te brengen, anderen knapten hun restaurant op en gebruikten de vrije tijd om te herbronnen.  Een ander groep startte meteen met afhaalgerechten want er moet natuurlijk geld in het laadje komen.  Daarbij had de ene al wat meer feeling dan de andere.  De ene chef hield het bij de gerechten van het restaurant, maar er waren ook chefs die creatief te werk gingen en buiten hun comfortzone durfden te komen.  Het is een beetje een ‘survival of the fittest’ waarbij de ondernemers en creatievelingen deze crisis zullen overleven denk ik.

Ik zelf heb tijdens de eerste golf de take away nog links laten liggen, maar bij de tweede golf in september heb ik het er toch eens opgewaagd.  Fleur de Lin was de eerste en zij presenteerde gerechtjes die je ook in hun restaurant terug vind.  Zeer verfijnd en zeer gemakkelijk te bereiden.  Een stukje 'fine dining' bij mij thuis.  Ik ervaarde ook het gemak van thuis te zijn, een glaasje meer te mogen drinken en daarna gewoon in je zetel te kunnen neerploffen ipv nog naar huis te moeten rijden.  Ik was meteen verkocht en vele take away's volgden.  De chefs voorzien een menu waar je thuis nog weinig werk aan hebt.  Meestal moeten de gerechten enkel nog maar opgewarmd worden en afgewerkt worden met een vinaigrette en kruiden.  Soms kan het al eens gebeuren dat je nog een stukje vlees of vis moet bakken, maar voor de beetje hobby chef moet dit toch nog wel lukken.  En als je dit aan het doen bent en je presenteerd het gerechtje aan je geliefde dan voelt het even of jij de chef bent die het gemaakt heeft.  Heel even want als je het gerecht proeft dan weet je direct dat dit alleen maar van een echte chef komt.
 
Fleur de Lin

Zoals hier boven beschreven waren de gerechtjes zoals je ze in het restaurant krijgt.  Mooie producten op elegante manier gebracht.  Fleur de Lin was echt een van de beste TA-ervaringen.  De koude gerechten waren al in mooie bordjes gepresenteerd en de warme waren zeer gemakkelijk te bereiden.  Zeker een aanrader!
​www.restaurantfleurdelin.be/

Fleur de Lin 2018 review: www.insearchoftaste.be/fleur-de-lin.html

Benoit Dewitte haalde voor zijn afhaalmenu's dan weer zijn inspiratie uit zijn culinaire reizen die hij de afgelopen jaren gemaakt heeft.  Voor het menu dat wij afgehaald hadden, haalde Benoit zijn inspiratie uit onze mooie Ardennen.  Waar Benoit ondersteuning geeft aan het nieuwe restaurant Merlesse in het Mercure hotel te Han-sur-Lesse.  Eentje dat bovenaan mijn verlanglijstje staat eenmaal we terug losgelaten worden.
www.benoitdewitte.be/

Benoit Dewitte 2018 review: www.insearchoftaste.be/benoit--bernard-dewitte-2018.html

Bij Jason en Laurence hun pop up waren we tijdens de twee golven in nog geweest.  Dit was toen terug zo lekker dat een afhaalmenu niet kon uitblijven :) Hun menu zit terug vol met de lekkere gefermenteerde groenten en Jason daagt je ook uit om nog zelf een visje te bakken.  Vis is niet mijn sterkste, maar ik heb er het toch goed vanaf gebracht ... denk ik :) De prijs voor het meest smaakvolle en malse vlees is toch wel voor Jason.  Dit hertenkalf was echt heerlijk en dit moet je toch maar doen bij een afhaalgerecht!  Buiten volledige menu's, kan je bij hen ook terecht voor stoofvlees of een hamburger met frietjes.  En op woensdag en zaterdag kan je bij hen terecht voor een klein marktje waarbij ze ook andere handelaren in de kijker zetten.  Mooi initiatief!  Oja, dit was ik bijna vergeten.  Ga zeker eens langs om een zuurdesembrood te kopen want dit is echt een toppertje.  Die geur en smaak zijn echt top!
​www.lhistoire32.be/

L'Histoire 32 pop up 2020: gist-villa-vilander.html

Burnt review: www.insearchoftaste.be/burnt.html

Marcelo Ballardin sloeg voor zijn take away de handen in elkaar met Eric Ivanidis (Door 73) en Roger Van Damme en maakten een box die prijs/kwaliteit zeer goed scoord.  Voor 70€-75€ krijg je een cocktail, sharing hapjes van Eric Ivanidis, een hoofdgerecht van Marcelo, een dessert van Roger Van Damme, een fles wijn en een playlist om de avond op te fleuren.  Geef toe, een scherpe prijs voor een mooie avond.
www.oakgent.be/

Oak 2019 review: www.insearchoftaste.be/oak-042019.html

Bij Le Pristine had ik vooraf eigenlijk het meeste schrik om alles klaar te maken en te dresseren.  Maar dat was helemaal niet nodig.  Eigenlijk was het nog het meest gemakkelijke om te bereiden.  Vele gerechten kwamen al klaar in kommetjes toe en aan de warme gerechten had je ook nog weinig werk.  Ik was nog niet in het nieuwe restaurant van Sergio geweest, maar op deze manier hebben we toch ook al eens van zijn Italiaans-Zeeuwse keuken kunnen proeven.  Ik moet zeggen dat het zeer geslaagd was en we zullen met de tijd toch ook eens naar dit stukje Italië in Antwerpen moeten rijden.
www.lepristine.com/

Take away heeft zich in 2020 heruitgevonden en wellicht zal dit in 2021 ook zo nog wel eventjes doorgaan.  Op deze manier kunnen toch nog culinair genieten en houden de chefs contact met hun klanten.  En alhoewel take away een aantal voordelen heeft, toch kan het niet tippen aan een echt restaurantbezoek.  Ik zit al vol ongeduld te wachten tot de dag dat de restaurants hun deuren terug mogen opendoen en ik mijn benen terug onder tafel kan schuiven.  De elegante bediening, de voorstelling van de wijnen, de geuren die uit de keuken komen, ...  deze hele beleving is toch iets wat er gewoon allemaal behoort.  Je gaat niet enkel uit eten voor de gerechten, maar voor de ganse belevenis dat erbij komt kijken.  Dus hopelijk is corona snel voorbij en komt de regering snel bij hun verstand zodat de restaurants terug mogen opengaan.  Volhouden!!!

De mooiste eetervaring vorig jaar had ik in de weiden van de Seizoenschuur in Serskamp.  Daar hadden Jason en Laurence van L’Histoire 32/Burnt hun tent opgeslagen tussen de dieren en dit zorgde toch wel voor een heel mooie ervaring (MES-T).  Deze zomer hadden ze opnieuw een pop up, die de naam GIST kreeg.  Maar deze keer hadden ze hun tent verhuisd van het platteland naar de stad Aalst.  Ze hadden hun ‘Chapiteau’ neer gepland in de tuinen van Villa Vilander waar het ook heel gezellig is.

Deze zomer was het nog niet gelukt om hun een bezoekje te brengen, maar in het laatste weekend van hun pop up maakte Jason een lammetje klaar in asado-style en deze combo zorgde er voor dat we toch nog eens in Aalst geraakten.  Asado betekent dat er een volledig lam aan een metalen kruis gehangen wordt en zo voor enkele uren boven een vuur geroosterd wordt.  Op voorhand had hij het lam geinfuseerd met ‘Gistjes-bier’.  ‘Gistjes-bier’ is een exclusief bier van Brouwerij Haacht waarbij het bier niet gefilterd wordt en zo de gist nog aanwezig is, een ongefilterde Primus.  Het lam werd versneden en in een gietijzeren pannetje aan tafel gebracht, waar we zelf ons zuurdesemfoccaciobrood mee mochten beleggen.  Samen met een crème van zwarte look en gepofte paprika zorgde dit ervoor dat al onze verwachtingen van dit gerecht ingelost werden.  Het was om letterlijk en figuurlijk onze vingers ervan af te likken!

Maar nu zitten we al onmiddellijk aan het hoofdgerecht, terwijl er voordien ook al lekkere gerechten gepasseerd waren.  Als begeleider van het ganse menu hadden we eigenlijk de signature dish van Jason gekregen.  Heerlijk zuurdesembrood met bruine boter van Keymeulen die nog extra smaak kreeg door poeder van knolselder.  Dit brood moet je echt zien, voelen, ruiken en vooral proeven.  Dit brood is echt heerlijk!  Geef ons zo’n stute brood mee goeie boter en we zijn content!  Om nog even na te genieten, hebben we er ook nog eentje meegenomen naar huis :)

Echt starten deden we met een hapje van gebrande prei met gepekelde augurk en een crème van pickles.  Als eerste voorgerecht kregen we rode biet die in houtskool gepoft was en vervolgens afgelakt was met cassis.  Deze ging goed samen met de gerijpte geitenkaas en kreeg van de zilveruitjes een mooie kick.  Ook het tweede voorgerecht was op de bbq klaargemaakt.  We kregen een gerookte ui die een ‘njammie njammie’-dekentje kreeg van lardo en baadde in wei.  Dan maken we een sprongetje over het lam en eindigen we met een dessertje dat gebaseerd was op crème brûlée.  Een mousse van karnemelk en hooi, overgoten met een karamel van honing en een crumble van zandkoekjes.

We hebben het nu alleen nog maar over Jason gehad, maar GIST is ook een verwijzing naar Laurence en haar zelfgemaakte sapjes zoals kombucha en dergelijke.  Per gerecht kan je naast een wijntje, ook steeds kiezen voor een sapje als begeleider:
Rode biet > Kombucha van watermeloen en gefermenteerde tomaat.
Ajuin > Kombucha van nectarine en gember.
Lam > Kombucha van pu-ehr.
Zo nieuwsgierig als ik ben, koos ik voor de sapjes en deze kon ik best wel ‘pruimen’.  En maar goed ook dat ik voor de sapjes gekozen had want tijdens de terugrit nog moeten stoppen voor onze blauwe vrienden.  Laurence you saved my day! :)

Hun zomeravontuur zit erop en nu trekken ze nog enkele maanden naar L’Histoire 32.  Om in 2021 een nieuw avontuur tegemoet te gaan in Geraardsbergen …

www.lhistoire32.be/

Een Mexicaans restaurant die Sergio Herman, Hannah Van Ongevalle, Barthelomeus en Sofie Dumont als klanten heeft, moet toch iets te bieden hebben.  Dus trok deze taco-lover naar de Serpentstraat in Gent.  Dat zich met zaken als Palenque en Comida bijna het Mexicaans straatje van Gent mag noemen.  Bicho Malo bevindt zich schuin tegenover deze zaken en is het nieuwe restaurant van chef William Verhaeghe, food fotograaf Nicolas Legein en ondernemer Willem Deketelaere.  Mexicaanse fastfoodzaken zijn er al genoeg, maar met dit restaurant willen de 3 heren de Mexicaanse keuken naar een hoger niveau brengen.

Bicho Malo valt in de straat zeker op door de grote neon-lichten die de ramen versieren.  Mooi en een echte eye-catcher, maar wat de link met Mexico is daar had zelfs de serveerster het raden naar.  Het interieur van het restaurant doet mij door zijn ruwe bakstenen muren, Chesterfields en donkere sfeer een beetje denken aan een Latijns-Amerikaanse bar.  Een Latijns-Amerikaans deuntje zou de beleving nog beter maken, maar helaas wordt er gekozen voor een 'hippe' r&b tracklist.

Wat mij ook opvalt is dat ze erg actief zijn op sociale media en dit kan ik enkel maar toejuichen.  Maar dit mag niet ten koste gaan van de klanten in het restaurant.  Als je aan je lot wordt overgelaten terwijl je ziet dat ze ondertussen enkele filmpjes aan het schieten zijn voor hun Instagram-account dan geeft dat toch een wrang gevoel.

Dan maar eens kijken of Bicho Malo het kan waar maken met hun gerechten.  Chef-kok William Verhaeghe heeft zijn strepen verdient bij Bistro Bruut en Vos te Gent en dat proef je meteen ook in de gerechtjes.  We beginnen de avond met enkele Mexican meatballs, guacamole en drunken oysters die afgewerkt worden met jalapeno, sjalot en een espuma van limoen en mezcal.  De meatballs mochten wat meer kruiding hebben, maar de oesters zorgden wel voor een frisse en pittige starter.  Dezelfde frisheid vonden we ook terug in de ceviche 'Acapulco style".  Een ceviche van zwaardvis met kappertjes en gebrande avocado die voor een rokerig tintje zorgde.  Daarna heb je keuze uit een vijftal taco's waarvan wij kozen voor de pulled pork die geserveerd werd met twee salsa's.  Ik moet zeggen dat de smaak van de taco's echt geweldig was.  Even goed als het stoofpotje van lam en kikkererwten.  Alleen mogen ze bij het stoofpotje enkele tortillas meer geven want twee taco's voor zo'n stoofpotje was toch wel wat te weinig.  Maar dat doet niets af van de geweldige smaak.  Deze heeft William toch wel goed onder de knie.  Ook als je hem in de keuken bezig ziet dan merk je dat hij de Meicaanse keuken toch echt naar een hoger niveau brengt.

Men probeert er een hip Mexicaans restaurant van te maken en daar lijken ze wel in te slagen want het restaurant is zeer populair.  Je moet er echt reserveren om er een plaatsje te bemachtigen.  Wat het eten betreft kan ik dit zeker begrijpen.  De smaak was echt top!  Naar een vlotte bediening en de echte Mexicaanse sfeer is het nog even zoeken.  Maar hopelijk komt dit met de tijd ook nog wel goed.

Het is al zeer lang geleden dat ik nog eens een receptje gepost heb, maar dit receptje van lamsvlees, pompoen en hummus kon ik jullie toch niet weerhouden.  Later meer over dit recept, maar nu eerst even de focus op het kookboek waar uit het recept komt.  Sobremesa is het laatste kookboek van Sergio Herman en betekent 'natafelen'.  Als je na een goede maaltijd nog even blijft zitten om samen met je gezelschap nog even na te praten en te genieten van het moment.  Als ondertitel kreeg het ‘Mijn Ibiza’ mee en daaruit kan je al afleiden dat Sergio hiermee een ode brengt aan zijn grote liefde en inspiratiebron ‘Ibiza’.  Sergio Herman komt al meer dan 20 jaar naar Ibiza en met dit boek wilt hij de sfeer overbrengen die hij telkens ervaart wanneer hij in Ibiza komt.  “Zodra je voet aan land zet op Ibiza, kom je in een roesje van puur en intens geluk” vertelt Sergio en daar kan ik hem alleen maar in bijtreden.  Enkele jaren geleden ben ik ook naar Ibiza geweest en je ervaart er inderdaad een sfeer die je nergens anders terug vind.  Sergio heeft het natuurlijk niet over de disco’s op het eiland, maar over de mooie natuur die Ibiza rijk is.  Deze boomgaarden, zeegezichten en bergen werden door fotograaf Kris Vlegels prachtig op de gevoelige plaat vastgelegd.  Naast deze mooie landschappen vind je in zijn boek natuurlijk ook geurende en kleurrijke gerechten waarbij hij zijn inspiratie op het eiland vond.  Eén daarvan is het recept waarmee ik deze post begon, namelijk een recept met pompoen uit de oven waarover smeuïg lamsvlees en hummus komt.  Een gerecht vol kleur, geur en smaak!  Iets dat zijn kookboek zo typeert.  Voor dit receptje heb je geen ganse waslijst met ingrediënten nodig zoals we van Sergio gewoon zijn.  En voor een gewone hobbykok is dit prima te maken dus begin er maar snel aan!

Ingrediënten voor 4 personen:
1 flespompoen, in dunne plakken
Fijn zeezout en vesgemalen zwarte peper
10 el olijfolie + extra om in te bakken
2 el ras el hanout + extra ter garnering
150 ml Griekse yoghurt
500 g lamsgehakt
3 teentjes knoflook, fijngesneden
5 sjalotten, fijngesneden
1/2 el chilivlokken
2 tomaten, ontveld en in kleine blokjes
6 el hummus
1/2 bos platte peterselie, fijngesneden
rasp van 1 citroen
mosterdsla, ter garnering
bloedzuring, ter garnering
4 el granaatappelpitten

Bereiding:
Verwarm de oven voor tot 180 °C.  Kruid de pompoen met zeezout en zwarte peper.
Leg plakjes pompoen dakpansgewijs over elkaar in een ovenschaal.  Besprenkel met 5 el olijfolie.  Bestrooi met 1 tl ras el hanout.  Zet 20-25 minuten in het midden van de oven.  De pompoen moet gaar zijn, maar nog een beetje bite hebben.  Ik heb ze er 25 minuten laten instaan, maar dat is natuurlijk afhankelijk van de dikte van de plakjes.

Roer Griekse yoghurt los en breng op smaak met zeezout en zwarte peper.

Bak in een grote pan in wat olijfolie het lamsgehakt aan.  Voeg de knoflook, sjalotten, de overige ras el hanout en de chilivlokken toe.  Voeg de tomatenblokjes toe en kruid met zeezout en zwarte peper.  Voeg als het gehakt klaar is de peterselie, 5 el olijfolie en de helft van de citroenrasp toe.  Roer tot een smeuïge massa.

Neem de pompoen uit de oven.  Verdeel het lamsgehakt eroverheen.  lepel er wat hummus en Griekse yoghurt overheen.  Verdeel er wat mosterdsla en bloedzuring overheen.  Werk af met olijfolie, extra ras el hanout, de overige citroenrasp en de granaatappelpitten.  Omdat mosterdsla en bloedzuring moeilijk te vinden zijn, heb ik koriander gebruikt om af te werken.